Búnaðarrit - 01.08.1916, Blaðsíða 48

206
BTJNAÐARRIT
á móti heyinu. liífa í sundur hverja tuggu og troða
jafnt og vel niður. Sérstaklega er ánðandi að troða vél
meðfram veggjum. Sparast þá miklar heyskemdir. Mundu
að troða. Troddu. Vel má nota til pess stórgrip, sé
hægt að koma honum úr og í gryfjuna; getur smá-
strákur riðið honum eða t.eymt fram og aftur um gryf-
juna, meðan verið er að iáta í hana.
Bezt er að koma heyinu nýju og óhröktu með full-
um vökvaþrýsting i gryfjuna, og hér er ekki eftir neinu
að híða. Láta í gryfjuna eins fljótt og hægt er og á-
stæður leyfa, og láta síðan fargið á og ganga frá tóítinni
eins og hentast er. Að vísu tapast. meira gryfjurúm á.
þennan hátt; heyið sigur talsvert fyrstu dagana farglaustr
og er þá rétt, ef hey er til, að vera að smábæta ofan á
og láta síðan á fargið.
Nú vil eg skýra frá minni súrheysgerðar-reynslu..
Var henni í ýmsu ábótavant, því sjálfur hafði eg aldrei
gert vothey áður, eða séð aðra gera það. — Eitthvert
fyrsta verkið mitt hér á Hvanneyri var að byggja vot-
heystóft. Þóttist eg sjá, að þess mundi þurfa, enda hefir
það reynst svo. Haustið 1908 bjó eg fyrst til súrhey úr
tómu útheyi. Vildi eg ekki gera fyrstu tilraun mína á
góðu heyi. Var því farið ofan í kúabithaga, „Snoppu“r
seint um haustið, og þar slegnir á 2. hundrað hestar af sinu-
bornu út.heyi. Er mér minnisstæður 10. sept., sem að
ýmsu leyti er mesti merkisdagur, en bezt man eg þó
eftir honum af því, að þann dag var verið að draga heyið
upp úr stórflóði og aka því heim í tóftina. Þótti mér,
sem von var, að yrði þetta að fóðri, mætti gera gott
fóður úr betra efni. Reynslan varð sú, að ofan á var
172 fet myglað, að öðru leyti lítið skemt, nema efsta
lagið, sem var ónýtt. Kýr átu sæmilega það sem bezt
var; var þó þetta tómur úrgangur, sem þær höfðu ekki
viljað um sumarið, en hestar og fé átu hitt að mestu.
Enga fýlu, aðra en myglulykt, þar sem hún var, var að
finna af þessu heyi.