Búnaðarrit - 01.08.1916, Blaðsíða 63

BÚNAÐARRIT
221
litið eitt frábrugðinn því, sem hér var lýst, og er vanda-
laust fyrir hvern smið að búa hann ti). Kranann ætti
að útbúa sem fyrst, svo nota mætti hann meðan verið
er að grafa gryfjuna. Draga mætti upp í einskonar hey-
hripi og spretta úr því niður í hjólbörurnar eða kerruna.
Frá tóftinni má aka heyinu í stórum heybörum,
grindahjólbörum, eða kerru, eftir vegalengd, í penings-
húsin. Þar sem stjzt er og innangengt úr fjósi í hlöðu
— votheystóft — mætti hafa rennibraut, er lægi inn í
fóðurganginn. Gæti hún staðið í beinu sambandi við
mykjubrautina og áburðarhúsið eða haugstæðið.
Hey-hjólbörurnar, sem nefndar voru, eru mesti þarfa-
gripur víða, litlu ónauðsynlegri við heyskap en orf og
hrífa. Eru þær notaðar til þess að aka blauta heyinu á
þurkvöll frá rakstrarkonum, jafnóðum og saxað er. Þegar
regn og bleytur eru, tekur karlmaður föngin og ekur
heyinu á þurkvöll. Blotnar kvenfólkið þá eigi úr heyinu
og þreytist síður. Vinnusparnaður og vinnuléttir er afar-
mikill, þurkvöllur notast betur, og öll síðari vinna verður
drýgri. Bar sem langt er á þurkvöll, verður auðvitað
að hafa heyvagn, heysleða eða önnur mikilvirkari ílutn-
ingstæki. Á vetrum notum við þessar börur, til þess að aka
heyinu úr hlöðunum í fjósið. Meisaj'arganið þekkist elcki.
Kolsýrneitriiu. Sumir telja hættulegt að fara ofan í djúpar
gryfjur, vegna kolsýru, er myndast við öndun
og gerð votheysins, aðrir ekki. Kolsýran er kæfandi, og
þyngri en loft. Liggur því neðst á botninum. Henni má
ausa upp úr gryfjunni líkt og vatni með föt.u og hvolfa
úr. Prófa má kolsýrumagnið með því, að renna luktar-
Ijósi niður á undan sér. Drepist það, er varasamt að
fara niður. Betta þekkja menn úr baðstofum og híbýlum
manna, þar sem margir eru samankomnir. Ljósið dofnar,
en lifnar við aftur, ef hreinu lofti er hleypt inn.