Búnaðarrit - 01.01.1925, Side 128

120
BtJNAÐ AREIT
meiri aödáun hjá okkur, heldur en uppræktab land,
einkum þegar það er í blóma. Og okkur þykir vænt um
þá, sem unnið hafa verkið, af því að okkur þykir vænt
um jörðina og ræktun hennar. Hugsum okkur Jaðarinn
í Noregi. Hann var fyrir 50 árum mestallur lyngásar
og mýrarsund með stóru hnullungsgrjóti, er víða gægð-
ist upp úr gróðrinum. Á þessu landi gengu örfáar
skepnur til beitar, en að öðru leyti var megnið af þessu
landflæmi án allra nytja. — Nú eru mennirnir langt
komnir að breyta þessu iandi í tún og garða með furu-
og greniskógum á milli. Pramfærslu-skurðir veita fram
vatninu í stórum skurðum, og lagðir vegir og járnbraut
er nú þar, sem áður lágu illfærir götuslóðar, og jarðar-
gróði er uppskorinn árlega í þúsundum tonna. Já, hvílík
breyting á landi og hvílík framför. — Sá, er þetta ritar
heflr oft heimsótt bændur, bæði hjer á landi og í út-
löndum, og átt tal við þá. En aldrei oiðið var meiri
sigurgleði en hjá bændunum á Jaðri, þeim er sýndu
nýbýli sín og sögðu þeirra sögu. Hvernig þau komust í
rækt. Vanalega var það bændanna eigin saga, Pað sem
gladdi þá mest var það, að hafa búið þarna sjer og
sínum varanlegt lífsviðurværi. — Ætli Danir telji önnur
mannvirkí sín meira verð en ræktun jósku heiðanna,
og ætli þeim þyki vænna um önnur eða finnist þau
affarasælli fyrir land og lýð?
Annað er það, sem gerir jarðyrkjuna unaðslega og
göfgandi, og það er búfjárhaldið, sem er í sambandi við
hana. Jafnvel þótt það hafi þann annmarka, að þurfa
skuli að aflífa fjenaðinn. Tilhlökkun og ánægja fyllir
hugi alls heimilisfólksins yfir ungviðunum sem fæðast,
yfir að fá að sjá þau og fylgjast með vexti þeirra og
viðgangi. Gripirnir eru eigi sjaldan heimilisvinir. Mörg
húsmóðirin hefir felt tár við fráfall gæða-kýrinnar, og
margur maðurinn hefir glúpnað, er hann að síðustu
hefir orðið að skiija við reiðhest sinn eða annan vin
úr búfjárhópnum. En þetta er göfgandi, og sýnir ijós-