Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 4

162
minn hefði verið lifandi, og sæti
þarna í stólnum í staðinn fyrir
þig, ó, hvað ég væri þá sæl!“
„Ef hann vill koma og skipta við
mig, þá er hann velkominn,“ sagði
Pepper. „Það er minn stóll, og það
var stóll föður mlns þar áður, en ég
vildi engum lifandi manni frekar
gefa hann en fyrri manninum þín-
um. Ja-há! Hann vissi, hvað hann
gerði, þegar Dolphin sökk, það er
áreiðanlegt. Það er ekki þar fyrir,
ég lái honum það ekki.“
„Hvað áttu við?“ spurði konan
hans.
„Það er trú mín, að hann hafi
ekki farizt með henni,“ sagði Pep-
per, og gekk yfir að hurðinni og
lagði hendina á snerilinn.
„Hafi ekki farizt með henni?“
endurtók konan hans þykkjufull.
„Hvað varð þá af honum? Hvar
hefir hann verið þessi þrjátíu ár?“
„Hann hefir falið sig!“ sagði
Pepper illgirnislega og hljóp upp
stigann.
Herbergið uppi bar alls staðar
merki um hinn sárt syrgða eigin-
mann. Olíumálverk af honum hékk
yfir arinhillunni, minni myndir —
ágæt sýnishorn af getuleysi ljós-
myndarans — voru á víð og dreif
um herbergið og ýmsu, sem hann
hafði átt, þar á meðal stór sjóstíg-
vél, var hlaðið upp í einu horninu.
Á allt þetta horfði Jackson Pepper
með sorgarblöndnum vonleysis-
svip.
„Það yrði gaman að sjá hana,
ef hann kæmi nú eftir allt saman,“
D VÖL
sagði hann lágt við sjálfan sig.
„Maður hefir svo sem lesið um
annað eins í bókum. Ég er viss um,
að hún yrði fyrir vonbrigðum, ef
hún sæi hann núna. Það breytist
margur á skemmri tíma en þrjátíu
árum.“
„Jackson!“ kallaði kona hans
upp. „Ég er að fara út. Ef þig lang-
ar í miðdegismat, þá geturðu feng-
ið þér hann sjálfur, annars geturðu
verið án hans!“
Útidyrahurðin skall harkalega í,
og Jackson gekk varlega út að
glugganum og horfði á eftir kon-
unni sinni sigla niður sundið. Svo
settist hann aftur niður og tók upp
hugsanaþráðinn að nýju.
„Ég myndi fara leið mína á þessu
augnabliki, ef ég þyrfti ekki um
leið að skilja eftir allar eigur mín-
ar,“ sagði hann dapurlega. „Það
eru ekki nokkur þægindi hér! Rifr-
ildi og skammir frá morgni til
kvölds! Já, Budd kapteinn, þú fórst
laglega með mig, þegar þú sigldir
skútunni þinni í kaf. Komdu aftur,
og taktu við stígvélunum, þau eru
of stór handa mér.“
Allt í einu spratt hann upp og
starði fram fyrir sig, á meðan óljóst
hugboð var að fá á sig fast form
í heila hans. Hann deplaði augun-
um og fölnaði í framan af æsingu,
hratt upp litla grindaglugganum
og settist við hann og horfði hugs-
g,ndi út á fjörðinn. Loks tók hann
háttinn sinn og fór út.
Hann var enn í þungum þönkum,