Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 12

170
Crippen órólegur. „Ég þarf að
hugsa dálítið."
„Nei, aldrei framar, Jem,“ sagði
frú Pepper ákveðin. „Hlutverk
mitt er, að standa við hlið þér. Þó
að þú skammist þín fyrir að láta
fólk sjá þig, þá geri ég það ekki.
Ég er hreikin af þér. Komdu nú.
Komdu og lofaðu fólki að sjá þig
og segðu þeim hver þú ert. Þú skalt
aldrei hverfa mér úr augsýn á
meðan ég lifi. Aldrei.“
Hún fór að snökkta.
„Hvað eigum við að taka til
bragðs?“ spurði Crippen og snéri
sér örvæntingarfullur að uppgjafa-
flugmanninum.
„Hvað kemur honum það við?“
spurði frú Pepper hvasst.
„Við getum víst ekki komizt hjá,
að taka svolítið tillit til hans,“
sagði skipstjórinn hræsnisfullri
röddu. Auk þess held ég að bezt
væri fyrir mig, að gera eins og
maðurinn í kvæðinu. Lofaðu mér
að fara og deyja úr sorg. Ef til
vill verður það bezt.“
„Frú Pepper horfði á hann með
tindrandi augum.
„Lofaðu mér að fara og deyja
úr sorg,“ endurtók skipstjórinn
einlæglega. „Ég vil það heldur. Ég
vil það miklu heldur.“
Frú Pepper fór að hágráta,
fleygði sér aftur um hálsinn á
honum og úthellti tárum sínum yf-
ir öxlina á honum. Uppgjafaflug-
DVÖL
maðurinn hlýddi æðisgenginni
skipun úr augum vinar síns og dró
niður gluggatj aldið.
„Það er heill hópur fyrir utan,“
sagði hann.
„Mér er sama,“ sagði konan hans
ástúðlega. „Þeir fá bráðlega að vita
hver hann er.“
Hún stóð og hélt í hönd skip-
stjórans og strauk hana, en í hvert
skipti sem geðshræringin bar hana
ofurliði, grúfði hún sig niður í
barm hans. Skipstjórinn notaði þá
alltaf tækifærið og sendi uppgjafa-
hermanninum reiðiþrungið augna-
ráð, og Pepper, sem var heldur
veikgeðja, gat ekki, þrátt fyrir
kvíða sinn, haft þann hemil á
hláturmildi sinni, sem hæfði þess-
ari hátíðlegu stundu.
Dagurinn mjakaðist hægt áfram.
Ungfrú Winthrop, sem var illa við
öll hneyklismál, hafði látið berast
út ávæning af atburðinum, og
nokkrir gestir, þar á meðal frétta-
ritari, höfðu komið í heimsókn, en
þeim var öllum vísað frá með
þeirri sjálfsögðu afsökun, að eftir
svona langan aðskilnað óskuðu
hjónin eftir að fá að vera ein. Þau
sátu þögul öll þrjú, uppgjafaflug-
maðurinn með hrukkað ennið við
tilraun sína til að þýða hið hljóð-
lausa mál, sem skipstjórinn talaði
til hans með vöruhum í hvert
skipti, sem tækifæri gafst en gat
þó aðeins óljóst getið sér til, við
hvað hann átti.
Frú Pepper stóð að lokum upp,
og fór inn í bakherbergið til að