Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 44

-f
202
í káetu eins stýrimannsins. Voru
vínbirgðir skipsins innsiglaðar í
káetunni. Sigurður gekk um skipið
og stumraði yfir sjóveikum konum,
sem hann var kunnugur mörgum
hverjum. Skipstjóri ávítaði, í glensi,
Sigurð fyrir þetta ráp og kvaðst
ekki mundu þora að hafa hann um
borð, vegna vínsins og kvennanna,
og yrði hann settur í land á næstu
höfn, nema ég tæki ábyrgð á hon-
um. Ég svaraði með þessari vísu:
Sigga halda fáir frá
flöskum eða konum,
ég skal taka ábyrgð á
öllum nema honum.
Vísa þessi hefir það eitt til síns
ágætis, að orðaröðin er það blátt
áfram, að ég hygg ekki ástæðu til
að vikja nokkru orði við, þó að
henni væri snúið í mælt mál.
Ég ætla að fara hér með eina ey-
firzka vísu, sem hefir þennan kost
og er auk þess dýrt kveðin og hefir
í fáum orðum sagt flest það til að
bera, sem góða vísu má prýða. Höf-
undurinn er Priðbjörn Björnsson,
Staðartungu í Hörgárdal. Vísan er
ort um hreppsnefndina í Krækl-
ingahlíðinni. Hún var að fara inn
í fundarhús hreppsins, sem er
nokkuð sérkennilegt í laginu, ekki
alveg ólíkt kuðung á grúfu, og gekk
líka undir því nafni. Á eftir þeim
rölti rakki, eins og ekki er ótltt í
sveit, þar sem menn eru saman
komnir. Vísan er svona:
Þar fer Hliðar-hreppsnefndin.
Hún er að skríða í kuðunginn.
Ekki er friður flokkurinn.
Mér finnst ’ann prýða, hundurinn.
DVÖL
Vísa þessi er listaverk, ein af
þessum manndrápsvísum, sem
Andrés heitinn Björnsson talaði
um. Nú vona ég að mínir góðu „kol-
legar“, hrepsnefndarmennirnir í
Kræklingahlíðinni, taki ekki orð
mín svo, ef þeir mega mál mitt
heyra, að ég geri ráð fyrir að þetta
sé rétt eða sönn lýsing á þeim. Því
fer fjarri. En það er aukaatriði í
mínum augum. Vísan er sjálfri sér
nóg og myndi vera sama meistara-
verkið, um hvaða Hlíðarhrepps-
nefnd á landinu sem hún væri
kveðin.
Ég ætla nú að fara hér með
nokkrar vísur eftir okkur Skúla
Guðmundsson alþingismann og
fyrrverandi ráðherra.
Tilefnið var þetta: Við vorum 1
ráðherratíð Skúla staddir austur á
Kirkjubæjarklaustri, ásamt fleiri
mönnum. Bifreiðarstjóri Skúla var
Arreboe Clausen úr Reykjavík.
Þegar farið var að skipa í rúm um
kvöldið, villtist stúlka sú, er leiddi
gesti til sængur, á þeim Skúla ráð-
herra og Clausen. Einnig má geta
þess, ókunnugum til leiðbeiningar,
að Skúli Guðmundsson gengur ætíð
berhöfðaður.
Um þetta kvað ég eftirfarandi
vísur:
Skúli og Clausen komu að
Klaustri forðum daga.
Það sem skeði á þessum stað
þykir skrítin saga.
Clausen var með harðan hatt,
hress í bragði og glaður.
Af Skúla hvorki draup né datt,
hann dróst inn berhausaður.