Dvöl - 01.07.1939, Síða 53

DVÖL
211
síns. Það var heldur ekki að á-
stæðulausu. Það gat naumast átt
sér stað að Savinien héldi áfram
að vera sami sveitamaðurinn og
þegar hann kom til París. Enda
þótt hann forðaðist háreysti vín-
búðanna, þá voru margar aðrar
freistingar hættulegar fyrir hann,
tuttugu ára gamlan og óreyndan í
lífinu. Þegar vorið kom, tók hann
að fara aleinn að heiman. Fyrst
reikaði hann um hin skrautlegu
anddyri danssalanna og virti fyrir
sér ungmeyjarnar, sem gengu um
og héldu hver utan um aðra og töl-
uðust við í hálfum hljóðum. Svo
var það kvöld nokkurt, þegar loftið
var blandað liljuilmi og dans-
inn var sem ákafastur, að Savinien
hætti sér inn fyrir dyraþrepið. Eft-
ir það fór Jean Frangois smám
saman að sjá breytingu á fram-
ferði og yfirbragði vinar síns. Hann
varð stöðugt léttúðugri og eyðslu-
samari. Það kom oft fyrir að hann
fékk lánað hjá vini sínum það, sem
hann hafði aurað saman, og
gleymdi að borga það aftur. Jean
Fran?ois fann, að vinur hans var að
ofurselja sig freistingunum. Hann
fór að tortryggja Savinien, en fyrir-
gaf honum alltaf og bar harm sinn
í hljóði. Hann fann, að hann hafði
engan rétt til þess að ásaka hann,
en fékk óhjákvæmilegt hugboð,
vegna þess, hvað hann var næmur
fyrir öllu, er snerti vin hans að ein-
hverju leyti.
Kvöld nokkurt, þegar Jean Fran-
qoís var að ganga upp stigann að
herbergi sínu, niðursokkinn í hugs-
anir sínar, þá heyrði hann manna-
mál og orðasennu inni í herberg-
inu. Hann þekkti strax, að það var
gamli Auvergne-búinn, herbergis-
félagi þeirra. Tortryggnin vaknaði
hjá honum af gömlum vana og
hann staðnæmdist við dyrnar til
þess að heyra, hvað um væri að
vera.
„Já,“ sagði Avergne-búinn reiði-
lega, „ég er viss um, að einhver
hefir opnað kistuna mína og stolið
frá mér þrem luidorum, sem ég
geymdi þar í lítilli öskju. Sá, sem
hefir gert það, hlýtur að vera ann-
arhvor herbergisfélaga minna, ef
það er þá ekki vinnustúlkan, Maria.
Þetta snertir yður alveg eins mikið
og mig, fyrst að þér eruð húsráð-
andinn og ég stefni yður fyrir dóm-
stólana, ef þér ekki leyfið mér
strax að opna kistur múraranna.
Veslings gullið mitt! Það var hérna
í gær á sínum stað. Ég skal segja
þér nákvæmlega hvernig það var,
svo að enginn geti ásakað mig um
lygar, ef við finnum það. Ó, ég
þekki þá vel, þrjá gullpeningana
mína og ég sé þá í huganum, eins
vel og ég sé yður fyrir framan mig.
Einn þeirra var slitnari heldur en
hinir; hann var úr grænleitu gulli
og greypt á hann mynd Napoleons
mikla. Á öðrum peningnum var
mynd af gömlum manni með axla-
skúfa og veldissprota. Á þeim þriðja
var mynd af Filip, með kjálka-
skegg, sem ég hafði markað með
tönnunum. Það er ekki hægt að