Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 63

DVÖL
221
„Ef það hefir verið synd, þá iðr-
ast ég þess.“
„En þú skalt ekki láta þér koma
til hugar, að ég veiti þér fyrirgefn-
ingu nú. Við skulum bíða fáeina
daga. Hver veit! Við skulum sjá,
hvernig veikindi unga mannsins
haga sér. Nú ferð þú. Ég óska ekki
eftir að heyra meira í dag. En þegar
þú nálgast rúmið, þá blygðastu þín,
þú skilur.“
„Ég blygðast min alltaf.“
„Það er gott.“
Nokkrum dögum síðar kom Filo-
mena aftur til skriftaföðurins.
„Jæja, hvernig líður nr. 7?“
„Ég held, að hann sé mikið hress-
ari.“
„Og hvað segja læknarnir?“
„Þeir segja að honum muni
batna.“
„Barnið mitt. Það er engin von
fyrir þig framar."
„Ég sagði honum það.“
„Hvað sagðirðu honum?“
„Ég sagði honum, að ég væri
glötuð vegna hans, og að ég mundi
ekki hafa kysst hann, hefði ég vitað
að hann myndi lifa.“
„Og hverju svaraði hann?“
„Hann sagðist ekki vilja valda
glötun minni og að hann mundi
gera það, sem í hans valdi stæði
til þess að bjarga mér.“
„Hann verður að gera það með
sínum eigin dauða!“
„Já, faðir! Hann hefir unnið eið
að þvi að þann dag, sem hann verð-
ur fullbata, skuli hann fyrirfara
sér mín vegna.“
YorYísnr
Eftir Helgu Halldórsdóttur
Vetur lœðist brott, nú bræðist
brátt úr svæði klakahúð.
Vizkan glæðist, vonin fæðist,
vorið klæðir allt í skrúð.
Vetrarofnar viðjur rofna,
vakna sofnuð jarðarblóm.
Fræin klofna, foldin dofna
fyllist Lofnar gleði-óm.
Vindar dvína, veður hlýna.
Vogar skína, þegar sól
geislalínið létta, fina
lætur krýna dal og hól.
Lægir sjóa. Syngur lóa,
sjá má nóga umbreyting.
Lauf, sem gróa, lita móa,
lífið þróast allt um kring.
Allt, sem bærist, fjör í færist.
Fold og særinn störfin ljá.
Gleðin hrærist, hugur nærist,
hennar tæru lindum á.
Sumri ann ég. Ánægð vann ég
oft við kannað jarðarskraut.
Gleðiranna fyrst þá fann ég
fegurð sanna lífs á braut.
Það varð þögn. Skriftafaðirinn
hugsaði sig um. Svo sagði hann
blíðlega, en með ströngum svip:
„Að öllu athuguðu er bezt að
veita þér fyrirgefningu.“
E. B. þýddi.