Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 65

D VÖL
223
Sterkasta aílið
Hún leit umhverfis sig í herberg-
inu, sem hún í heilt ár hafði kall-
að heimili sitt, en var nú i þann
veginn að yfirgefa. Hjónaband
hennar hafði verið hræðiieg mis-
tök, hún, hin eftirsótta auðmanns-
dóttir, gat, þegar á átti að herða,
ekki þolað ok fátæktarinnar! —
Fyrsta misklíðin milli okkar
Sveins Eiríks, var daginn, sem ég
af ófyrirgefanlegri léttúð, keypti
silfurref í stað þess að leggja pen-
ingana í bankann. Ég vissi vel, að
það var rangt, því að hann þurfti
þeirra sannarlega með, en sann-
leikans vegna verð ég að játa, að
hann fyrirgaf mér fljótt.
„Þú mátt ekki halda að ég viti
ekki, hvað þú ferð á mis við mín
vegna, Bergljót, ég get ekki veitt
þér það, sem þú ert vön við, en ég
fæ bráðum launahækkun, vina
mín, og þá skaltu fá eitthvað
fallegt."
Ég sá andlit hans í huganum
með hinu biðjandi augnaráði, sem
ég þekkti svo vel, en því varð ég
að reyna að gleyma. Ég var búin
að taka fasta ákvörðun! Ég ætlaði
að fara heim. Ég gat ekki afborið
fátæktina með hinum eilífu reikn-
ingum og heilabrotum.
Það var aðeins liðið eitt ár, síð-
an blöðin höfðu birt grein með
feitu letri: „Dóttir miljónamærings
giftist bílstjóra! Faðirinn neitar að
gefa sitt samþykki. Fyrirgefur að-
eins með því móti, að dóttirin komi
ein heim.“
Já, að lita Svein Eirík Schou,
hafði verið nóg fyrir mig! Hann
hafði ætlað að verða verkfræðing-
ur, en vegna peningavandræða
gerðist hann bilstjóri föður míns.
Það leið ekki á löngu þangað til
að við komust að raun um, að við
elskuðum hvort annað.
Óhóf, auðæfi, staða! Hvaða þýð-
ingu hafði það? En nú, einu ári
seinna hafði það mjög mikið að
segja, og þegar Sveinn Eiríkur
kæmi heim, ætlaði ég að segja
honum, að ég yrði að fara. Fyrst
hafði mér hugkvæmst að skilja
eftir miða, en það fannst mér vera
ofmikil litilmennska.
Hvílík hamingja að við áttum
engin börn! Ég hrökk við, dyra-
bjallan hringdi hinni venjulegu
hringingu, sem við höfðum komið
okkur saman um — ein löng og
ein stutt, svo var lyklinum stungið
í skrána, og á næsta augnabliki
hvíldi ég í hinum sterku örmum
Sveins Eiriks.
„Elsku stúlkan mín, hvislaði