Dvöl - 01.07.1940, Síða 8

166
D VÖL
Tveir eða þrír karlmenn stöðv-
uðu för hennar, en nú brosti hún
ekki lengur við þeim, og þeir höfðu
sig fljótlega á brott. Himininn var
heiður og kalt í veðri; en hún
fann ekki til kuldans. Hún hafði
ekki augun af strætisvögnunum,
þessum miklu heimkynnum hlýj-
unnar. Löngu áður en hver og einn
þeirra vaT kominn á móts við hana,
voru augu hennar tekin að leita,
og löngu eftir að þeir höfðu skrölt
framhjá, starði hún á eftir þeim
undan börðunum á svarta strá-
hattinum sínum. En það, sem hún
svipaðist eftir, kom aldrei í ljós.
Mitt í hávaða og kyrrðaraugna-
blikum umferðarinnar, mitt í óró
og hrærigraut götuljósa og skugga,
mitt í óró og myrkri hennar
eigin hjarta, flaug henni drengur-
inn í hug, og hún hraðaði sér
heimleiðis. Hann svaf ennþá og
eldurinn var ekki dauður. Hún
dróst í rúmið, slituppgefin og í
öllum fötunum. Ef andlit hennar
minnti á steinmynd í vökunni, þá
líktist það henni þó enn meir und-
ir dularhjúpi svefnsins, þegar svört
augnahárin hvíldu á kinnbeinun-
um og varirnar aðeins skildust að.
í svefninum neri hún saman hönd-
unum og umlaði. Hún vaknaði um
lágnættið.
Ennþá lifði eldurinn á arninum
og við bjarmann frá honum sá
hún manninn sinn ganga með-
fram fótagaflinum á rúminu.
Hann mælti ekki orð og leit ekki
á hana, en settist við eldinn og
bjóst til þess að fara úr stígvél-
unum. Þessi hversdagslega athöfn
gerði hana óða af reiði. Svo að
hann gat komið heim, þegar hon-
um þóknaðist — eftir að vera þar,
sem hann hafði verið, og það, sem
hann hafði verið, þessi — ! En
hún gaf ekkert ofboðshljóð frá sér;
henni hugkvæmdist ekkert orð
nógu ljótt til þess að velja honum.
Eftir þrjá daga — eftir það, sem
hún hafði séð — eftir alla bið
hennar — og göngu — og þján-
ingar — þá fór hann úr stígvélun-
um! Hún reis ofur-hljóðlega upp
við dogg í rúminu til þess að sjá
atferli hans betur. Ef hún hefði
opnað munninn, þá hefði það orð-
ið til þess að öskra upp yfir sig;
önnur hljóð hefðu ekki nægt til
þess að létta á hjarta hennar. Enn
mælti hann ekki orð og ekki leit
hann á hana. Hún sá hann mjaka
sér niður af tréstólnum, eins og
hann ætlaði að skríða beint inn í
eldinn. Og hún hugsaði með sér:
„Skyldi hann mega brenna sig,
þessi — !“ Ókvæðisorð var efst í
huga hennar, en komst aldrei fram
á varirnar. Hún sá aðeins, að hann
sat í hnipri við eldinn; hún heyrði
tennurnar glamra í munni hans,
og hún naut þess að heyra það.
Svo heyrðist ekkert til hans fram-
ar, og hún hélt einnig niðri í sér
andanum. Var hann sofnaður?
Henni var um megn að hugsa til
þess, að hann skyldi sofa nú, með-
an ofsinn lék lausum hala í sál
hennar. Hún rak upp lágt, reiði-