Dvöl - 01.07.1940, Síða 9

DVÖL
167
þrungið garg. Hann leit ekki upp,
en hreyfði fótinn til, og laust
sindur féll af arninum. Aftur var
þögn. Hún færði sig hægt og hægt
í rúminu að fótagaflinum. Hún
sat þar í hnipri, sveigð i lendum,
og beygði andlitið niður milli út-
réttra armanna, og hann húkti
við eldinn svo skammt frá henni,
að hún hefði getað náð til hans
og keyrt höfuð hans aftur á bak.
Þetta var líka það, sem hún í-
myndaði sér — að hún lyti niður
að honum, einblíndi í augu hans
og læsti tönnunum í enni hans —
svo ljóslega, að hún fann blóð-
bragðið í munninum. Allt í einu
hrökk hún upp af draumum sín-
um og gróf andlitiö milli armanna
niður í ábreiðugarminn. Drykk-
langa stund lá hún þannig, eins
og villiköttur, sem hniprar sig sam-
an á trjágrein. Hræðilega sár til-
finning greip hana. Hugurinn
reikaði til kvöldsins, þegar þau
komu fyrst heim í þetta herbergi;
hún minntist kossa hans. Eitt-
hvað gaf eftir í hálsi hennar.
Hana langaði ekki framar til þess
að rífa og bíta, og hún leit upp.
Hann hafði ekki bært á sér. Hún
sá aðeins utan á vanga hans og
höku; hann var skegglaus eins og
drengur, grafkyrr, líkt og hann
væri dauður. Hún fann til kulda
og hræðslu. Hvernig stóð á þess-
ari þögn? Hún heyrði hann ekki
einu sinni draga andann. Hún
renndi sér niður á gólfið. Augu
hans voru opin, alveg litlaus, og
störðu í slokknandi glæðurnar.
Hann var kinnfiskasoginn, og í
vörunum virtist ekki blóðdropi.
En þær bærðust, titruðu, eins og
í stjórnlausri angist. Svo að hann
var þá ekki dáinn! Aðeins dauð-
kaldur og banhungraður, eins og
hann hafði verið í bæði hin skipt-
in, þegar hann kom heim til henn-
ar aftur. Af svip hennar varð ekk-
ert lesið um hugsanir eða til-
finningar, en hún beit sig í neðri
vörina. Svo að þannig hafði hann
átt eftir að koma til hennar einu
sinni enn!
Allt í einu blossuðu logar upp í
síðustu leifum eldsneytisins á arn-
inum. Hann sneri andlitinu að
henni. Við bjarmann af þessum
daufa eldi sýndist henni augu hans
líkjast augum litla drengsins;
henni fannst einhver bæn spegl-
ast i þeim; þau voru full um-
komuleysis; þessi titrandi líkami
virtist umkomuleysið sjálft. Hann
tautaði eitthvað, en skjálftinn
kæfði orð hans, svo aö henni barst
ekki annað til eyrna en hljóð, sem
líktist hljóðum litla drengsins. Og
þegar hún heyrði þetta hljóð, lét
eitthvað undan í hjarta hennar;
hún dró höfuð hans niður að
brjósti sér og þrýsti honum eins
fast að sér og henni var unnt. Og
þegar eldurinn kulnaði út, hélt
hún enn um höfuð hans og vagg-
aði því, barðist sjálf við ekkann
og reyndi einu sinni enn að miðla
honum af yl síns smávaxna lík-
ama.