Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 19

D VÖL
177
um að taka gæði lífsins með valdi, ef þau
gáfust ekki, hafði einkennilega seiðandi
áhrif á huga hans. Slíkt varð þó að gerast
í hófi og án þess að vonum um embættis-
frama væri teflt í tvísýnu á nokkurn hátt.
Og hugur séra Jóns lék sér góða stund að
ýmsum forboðnum ávöxtum, en lengst í
fjarlægð hyllti undir prófastsembættið í
blámóðu framtíðarinnar.
Rétt 1 sama mund og séra Jóni var að
hverfa meðvitundin um þenna heim, fóru
að gerast einkennilegir hlutir í stofunni.
Eða var hann kannske innan í höfðinu á
Jóni, þessi lági, hvíslandi þytur, sem fór
um herbergið? Stofuhurðinni var lokið
upp hægt og hikandi. Lotinn karlmaður í
bláum nankinsfötum kom í ljós í hálf-
rökkrinu fram við dyrnar. Hann lagði aftur
hurðina, hægt og gætilega, og hallaði sér
síðan upp að henni. Þannig leið stundar-
korn. Presturinn horfði stöðugt á komu-
mann, en hann hreyfðist hvorki né gaf frá
sér nokkurt hljóð.
Séra Jón bjóst helzt við því, að þarna
væri kominn einhver af vinnumönnum
Hjalta, en þótti þó atferli mannsins hið
kynlegasta. Prestur rauf þögnina.
„Hver ert þú?“ sagði hann og reis upp
við olnboga. Engin hreyfing. Ekkert svar.
„Hvað vilt þú?“
Allt var kyrrt sem áður.
Prestur hvessti augun á komumann og
sagði skipandi:
„Komdu.“
Maðurinn gekk hægum, reikulum skref-
um fast að hvílustokki prestsins.
„Hver ert þú?“ spurði prestur á ný.
„Þekkir þú mig ekki?“ spurði komumað-
ur lágum rómi.
Presturinn virti manninn fyrir sér.
„Nei. Ég þekki þig ekki. Þú ert kannske
einn af vinnumönnum Hjalta?"
„Nei. Ég er búinn að leysa vistarbandið.
I nótt er ég lausamaöur." Komumaður hló
ónotalegan hlátur. Honum virtist nú auk-
ast kjarkur með hverri setningu, sem hann
talaði. Þegar hér var komið, settist hann
á stokkinn hjá presti Og sneri vanganum
að honum.
„Við urðum þá samnátta hjá Hjalta
bónda í nótt,“ hélt komumaður áfram, „en
þunnari þóttu mér veitingarnar, sem í minn
hlut komu inni í stofunni áðan. Þetta góða
rúm ætti að bæta það upp, enda þótt við
tvímennum í því í nótt. Ég er viss um, að
það fer vel um okkur hér. Ég þarf svo lítið
rúm. Annars ætla ég ekki að leggja mig
strax, heldur sitja hérna á stokknum og
rabba við þig, sálusorgarann, dálitla stund
áður en við förum að sofa.“
Séra Jóni fannst nákulda leggja af gest-
inum og þokaði sér fast að veggnum til að
fjarlægjast manninn. Gesturinn færði sig
jafnharðan lengra upp í rúmið.
„Það er nú svona, séra Jón minn góður,
að mig hefir langað svo óstjórnlega mikið
til að tala við þig síðan ég dó, og nú gafst
mér tækifærið".
Prestur kipptist við í rúminu um leið
og gesturinn sagði þetta.
„Þú lætur þér þó ekki verða hverft við
að sjá hálfupprisinn framliðinn mann,
prestur góður. Þú, sem ert sífellt að skýra
sóknarbörnum þínum frá öðru lífi og nýj-
ustu niðurstöðum sálarrannsóknanna.
Vertu bara alveg rólegur. Ég geri ekki
flugu mein nú frekar en á meðan ég var
í tölu sóknarbarna þinna, en ég verð að
láta eftir löngun minni um að tala við þig
í kvöld. Það er ýmislegt smávegis, sem þú
hefir sagt sóknarbörnum þínum af pré-
dikunarstólnum, sem ég finn ástæðu til að'
gera athugasemd við. Þú hefir til dæmis
oft sagt, að allir væru jafnir í dauðanum.
Þú sagðir það meira að segja rétt áðan,
hérna inni í stofunni. Ertu búinn að
gleyma því? Nei, svo minnislaus ertu ekki,
sem betur fer. Trúir þú þessu sjálfur?"
Séra Jón ræskti sig og opnaði munninn
til að svara.
„Nei, nei, prestur góður, þú þarft ekkert
að segja, ég skynja hugsanir þínar, án þess
að þú hneppir þær í form orða, Og nú er
það ég, sem tala.“
„Líttu nú á. Þegar ég dó, jarðsettir þú