Dvöl - 01.07.1940, Page 33

D VÖL
191
Xil Lamoir
Eftir Micliael Arlen
Já, því miður, ég þekki blóm og
tré allt of lítið, en án þeirrar
þekkingar get ég þó tæplega sagt
þessa sögu svo að vel sé, því að
þetta er saga, sem krefst djúps
skilnings á því, sem er kyrrlátt og
blítt.
Mér gengur erfiðlega að komast
hjá því, að nefna sjálfan mig, þeg-
ar ég fer að segja frá Hugh og
Lamoir, því að þau hjálpuðu mér,
þegar ég var mjög ungur, og um
langa hríð voru þau einu vinirnir,
sem ég átti í London. Sá kunn-
ingsskapur hefir haldizt síðan. En
það eru aðeins nokkrir dagar síð-
an Hugh sagði mér frá trénu. Ég
býst við, að hann hafi haft ein-
hverja hugmynd um, hvað komið
gæti fyrir og viljað segja frá því
meðan hægt var. En það er skrítið,
að ég skyldi hafa þekkt hann öll
þessi ár, hann og Lamoir, án þess
að hann nokkurntíma minntist
einu orði á tréð — og svo kemur
hann allt í einu og segir frá því.
Ég efast ekki um, að það verði
margir til að segja, að hann hafi
ekki dulið neitt, sem ástæða var
að dylja, að sagan sé fjarstæða,
og þeir hafa nokkuð til síns máls.
Hugh var ekki hugmyndaríkur
maður, síður en svo. Og sagan,
þegar allt kemur til alls, er eigin-
lega um það. Hann var auðvitað
mjög mikill fegurðardýrkandi, en
listdómarinn er nú ekki alltaf hug-
myndaríkur. Lamoir, aftur á móti,
hún var allt öðruvísi, og það var
hægt að trúa henni til heilabrota
um garðinn og tréð og það allt, en
eftir því sem ég bezt veit, þá fór
aldrei hálft orð um það á milli
Hugh og Lamoir.
Ég hefi aldrei getað komið rök-
um við, þegar ég hugsa um Lamoir,
mér var of hlýtt til hennar. Ég
veit, að sagnaritarinn á að vera
hlutlaus, en það þýðir ekkert að
tala um það. Hún skynjaði tré og
blóm að innsta þræði, hún Lamoir,
og hún var alltaf svo róleg og
kyrrlát, alveg eins og blóm; þú
vissir aldrei, hvað hún var að
hugsa um. Það var vist meira og
minna þannig, sem erfiðleikarnir
byrjuðu á milli þeirra, eftir því
sem Hugh sagði mér um daginn.
Hann vissi aldrei, hvað hún var að
hugsa um, en hann var vongóður,
og svo varð hann þess einu sinni
var, að hugur hennar hafði verið
að fjarlægjast hann, alla tíð.
Það er eins og margir karl-
menn séu svona, þeir komast
aldrei niður úr yfirborðinu;- svo
þegar konurnar þeirra eru þögul-
ar og gruflandi, dettur þeim aldrei
í hug, að lífsviðhorf þeirra kunni
að vera annað, og þegar þeir loks-