Dvöl - 01.07.1940, Síða 43

D VÖL
201
gleyma ástinni, þeim sem alltaf
eru saman. Og Lamoir beið, svo
kyrrlát og blíð. Á heimleið dvaldi
hugur hans alltaf hjá henni.
Einu sinni kom hann heim að
næturlagi fyrir níu árum síðan.
Hann hafði fariö frá Englandi
fjórum eða fimm mánuðum áður,
og þegar hann kom til London
þetta kvöld, fékk hann sér matar-
bita á veitingahúsi og tók svo
fyrstu lestina til Langton Weaver.
Það var köld og stjörnubjört júlí-
nótt. Hann labbaði þessar tvær
mílur frá járnbrautarstöðinni.
Hugh var hamingjusamur á
þessari gönguför sinni, og hann
var sér þess meðvitandi. Hann var
líka bæði hraustur og þróttmikill.
Hann var þá fjörutíu ára gamall,
skarpleitur, dökkur á hörund,
stæltur í hverri hreyfingu. Hugur-
inn þaut á undan til Lamoir og
vitundin um hennar hvítu, blíðu,
kyrrlátu fegurð var eins og heill-
andi draumur. Loftið var hreint
og hvelfingin djúp eins og ítalskur
himinn, sagði Hugh. Hann gekk
ekki gangstíginn heim að húsinu
heldur beint yfir flötina og stefndi
á stóru, frönsku gluggana á setu-
stofunni. Á glerinu blikaði daufut
bronsglampi í stjörnuskininu. Inni
sat Lamoir á bláum, flosklæddum
hægindastól og las í bók. Bókin
var upplýst frá gullhvítum ambur-
lampa og endurkastaði fölri birtu
á andlitið, en hárið hvarf í skugga.
Hann opnaði ólæstan gluggann og
kallaði: „Lamoir!“
Brjóst hennar lyftust rétt sem
snöggvast á þann hátt, sem hann
unni og þekkti svo vel. Hún hefði
ekki verið Lamoir án þessarar
litlu hreyfingar. Þannig var það
alltaf við fyrstu endurfundi. Það
var eitthvað yndislegt við það,
eitthvað óskiljanlega heillandi.
Það var eins og hún óttaðist ást
sína. Hún var eitthvað bundin við
hjartað, þessi litla hreyfing. Og
það var líka hreyfing handarinn-
ar — eins og flöktandi hvítur fugl.
Eins og fugl, sem kom flögrandi
utan úr kyrrðinni og hvarf þang-
að aftur. Allt í einu, litlu augna-
bliki. — Því að Lamoir hafði veikt
hjarta, það var ef til vill þess
vegna, að hún var svo kyrrlát.
Það var kannske hjartað.
Og það var alltaf eins með hann,
þegar hann sá hana aftur eftir
langa fjarvist. Jörðin stóð kyrr.
Allt var kyrt nema Lamoir — þessi
litla hreyfing — og svo ást hans
sjálfs. Það var svo mikil ham-
ingja fólgin í endurfundinum, að
það olli næstum þvi sársauka. —
Lamoir var eina konan í lífi Hugh.
Þegar hann sá hana þarna, þá
var ekkert til á himni og jörð
nema hann og Lamoir og bilið á
milli þeirra. Þessi lífþrungna vera
með eldheitu augun, — svo fögur
og stundum þó svo villt. Hún gerði
hvorttveggja, að hrífa hann og
hrella hann í senn, og stundum
var það, eins og ást hans væri
stungin með rýtingi eða gripin
einhverjum ótta, sem ekki var