Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 56

214
DVÖL
um sauðarkrofum, sem hengu á
rá, og sem búið var að éta fyrir
hundrað og fimmtíu árum.
Og svo voru þessi sífelldu ónot í
hálsinum og einhver fiðringur um
nef og eyru, sem Jón botnaði ekk-
ert í. Og verurnar hans, þessar
gagnsæju og þokukenndu, þær voru
alveg hættar að halda sig niður
við smiðjugólfið heldur svifu nú
til og frá góðri alin ofar. En það
skipti litlu máli. Verst þetta með
hálsinn. Það gerði ekki betur en
hægt væri að anda. — Aumingja
Jón. Honum hefði sjálfsagt þótt
það heldur óviðfelldið, ef hann
hefði vitað, að járnbent stein-
steypugólfið lá einmitt þvert i
gegnum hálsinn á honum. Eða þá
fólkið í Holti í sínu nýja húsi. Ef
það nú hefði vitað að hausinn á
Jóni Jónssyni, svo frýnilegur sem
hann var, stóð einmitt nákvæm-
lega upp um mitt gólfið á sjálfri
viðhafnarstofunni. Ojæja. — Jón
Jónsson horfði á sína sótugu rafta,
og fólk í nýjum húsum trúir ekki
á drauga.
Og svo var það eitt skammdeg-
iskvöld í mannheimi — en það var
nú reyndar vorkvöld fyrir hundrað
og fimmtíu árum í vitund Jóns
Jónssonar draugs, — að það var
kallað á Jón. Þessi rödd hljómaði
ákaflega skýrt og eðlilega í eyrum
Jóns Jónssonar, hann hafði búizt
við henni og hann kannaðist
ósköp vel við hljóminn, þótt hann
furðaði sig dálitið á orðunum.
„Jón, Jón! — Ja mikið var! Og
siturðu þá þarna enn! Eins og ég er
búin að leita að þér, maður, í öll
þessi ár.“ — En þessa rödd heyrði
ekki fólkið í Holti.
í fyrsta skipti á hundrað og
fimmtíu árum leit Jón Jónsson til
hliðar. Og um leið barði hann hæl-
unum svo harkalega í reiðinga-
hlaðinn, að dimma, hola hljóðið
barst eins og hávær gnýr inn í
sjálfa mannheima.
„Ekkisens skröltið í miðstöðv-
arpípunum," sagði húsfreyjan í
Holti og snéri sér í rúminu.
TVÆR VÍSUR
þýddar úr ensku.
Koss frá Jenny.
Jenny kom og kyssti mig,
kvikleg stökk úr hægu sæti.
Hrekkvís tími, þekki eg þig,
þínar skýrslur við eg bæti.
Seg mig þreyttan, þorrinn frið,
þjáðan, rúinn hverju penny.
Seg mig karl, en krotaðu við
— koss frá Jenny.
Einn hvítur fótur; kauptu hest.
Tveir hvítir fætur; raun er bezt.
Þrír hvítir fætur; taktu vara.
Fjórir hvítir fætur; láttu’ hann fara.
C.