Dvöl - 01.07.1940, Síða 61

D VÖL
219
ist dimmblár, stjörnubjartur him-
inn. Það var vor. Það var frelsið
og lífið, sem þarna opnaði faðm-
inn. Akrarnir teygðu sig upp til
blárra, fjarlægra fjalla. Ó, að kom-
ast á brott! Alla nóttina mundi
hann ferðast gegn um sítrónu-
lundina. Hann fann sterkan ilm
þeirra, þarna sem hann stóð, ef
hann kæmist til fjallanna, var
hann sloppinn. Hann dró þungt
aö sér ilmþrungið loftið. Golan
hressti hann og honum létti fyrir
brjóstinu. Hjartað barðist af gleði.
Hann rétti fram hendurnar og lyfti
augliti sínu til himins af djúpri
þakklætiskennd vegna þeirrar
miskunnar, er honum hafði hlotn-
azt. Sál hans var altekin af fögn-
uði.
En þá var eins og skuggi sjálfs
hans, skugginn af uppréttum örm-
um hans, kæmi á móti honum og
einhver þrýsti honum mjúklega að
brjósti sér. Frammi fyrir honum
stóð hávaxinn maður. Það var
raunverulega maður. Gyðingurinn
leit á hann stirðnuðum skelfingar-
augum og andardrátturinn kom í
stuttum, snöggum gusum.
Hversu óumræðilega hræðilegt!
Sá, er vafði hann örmum, var eng-
inn annar en sjálfur stór-rann-
sóknardómarinn, hinn æruverðugi
Pedro Arbuez d’Espila, og hann
horfði á flóttamanninn með tárin
í augunum eins og hinn góði hirð-
ir, sem aftur hefir fundið sitt
týnda lamb. Hin kirkjulega hár-
kolla straukst við vanga Gyðings-
ins og hendur rannsóknardómar-
ans liðu dúnmjúkt og innilega yfir
máttlausar herðar hans.
Og þá varð Gyðingnum ljóst, að
allt, sem gerzt hafði á þessu kvöldi,
var fyrirfram ákveðið. Þær hræði-
legu þjáningar, sem hann hafði
orðið að þola í sinni vonlausu leit
eftir lífi og frelsi höfðu verið
skammtaðar og úthlutaiðar. Það
var kvalning vonarinnar — síð-
ustu vonarinnar.
Og að eyrum hans barst andar-
dráttur, sem var þurr og beizkur af
föstum og bænalestri, en mjúkur
og einhljóma orðakliður suðaði í
andardrættinum:
„Getur það verið, sonur minn,
að þú hafir ætlað að yfirgefa okk-
ur á þessu síðasta kvöldi, já, ef
til vill kvöldi sjálfrar sáluhjálpar-
Og hvað þáP
Sá, sem safnar fé: Kapitalísti.
Sá, sem eyðir fé: Eyðsluseggur.
Sá, sem reynir að græða: Aurasál.
Sá, sem reynir ekki að græða: Auðnu-
leysingi.
Sá, sem græðir fé án þess að vinna
fyrir því: Arðræningi.
Sá, sem græðir fé með þvi að strita allt
sitt líf: Fífl.
Daily Sketch.
Hlífðar-gleraugu.
Það er varasamt að nota til lengdar
mjög dökk hlífðargleraugu. Augun sam-
ræma sig þeirri birtu, sem þau búa við, en
það getur dregið úr hæfni þeirra í þessum
efnum, ef birtumagnið, sem að þeim berst,
er takmarkað um of. Það ætti ekki að
láta börn nota hlífðargleraugu nema eftir
læknisráði.