Dvöl - 01.07.1940, Síða 65

D VÖL
223
Hann þá kvað, til himins augum renndi:
„Hjartað lifnar við þinn komudag;
þig af liœðum þjóðafaðir sendi,
þegar til að greiða bágan hag.
Kom þú heill með himinsenda bliðu,
hlœr þér móti fold og eyjáband;
unun margföld ofan frá þér líður
yfir dal og fjöll og liaf og land.“
Hœgir brjósti, hlýnar loft á kinnum,
himinbláma mjúkan augun sjá;
horfin dimma hverfur burt úr minnum,
himinljósi þegar fyrir brá.
Láttu stöðugt Ijósið frá þér skina,
lán og unun veit í hverjum stað,
unz að höfum alla blessun þína
allir saman notað; verði það“.
Hagadýrin hófði drápu niður,
hvíldu grön á framsprettandi rót,
gróðurilmi gripu langeygð viður,
gírug störðu jarðarsverði mót.
Mœndi jörð á mergðir barna sinna,
móðurástin djúpt í brjósti lá,
hnigu tárin lieilög móður-kinna,
heilóg gleði skein af móðurbrá.
„Kom þú lieill, sem hýrgar limu kalda,
heimtir aftur til mín sofnað fjör.
Löng var stund, er Ijósu mátti ég falda,
lengi strauk ég nauðug freðna skör.
Kom þú heill, sem kólnað móðurhjarta
kœrum aftur lífgar móðuryl,
lofar mér í skrúða fögrum skarta,
skapar mínum börnum allt í vil“.
„Verið, börn mín, blíð og kát i sinni,
burt er liðin raunatíðin hörð;
finn ég sprikla fjör í gömlu skinni,
fœrist aftur líf í kaldan svörð.
Lítið á, hve líður yfir grundu
lifnað fjör í mjúkum sumarblœ.
Brýnið raustu, börn, á gleðistundu;
barnarómur gleður móður œ.“
Þá var kátt, er kvikar raddir sungu;
kom frá hjarta gleðirómur sá;
söng þar hvert með sinnar móður tungu
saman jarðarbörnin stór og smá.
Meðan liestur makka reistan sveigði,
meðan brast úr nauti svíra-hljóð,
baula þollaus birkiklafann teygði,
básinn trað og hátt á öndu stóð.
Þaut í lofti þungur vœngjasúgur,
þótti leiftra marglitt fjaðra-blik;
fiðurbúinn fór til skýja múgur,
fagursöngva þreytti lœtin kvik.
Úði, grúði skorkvikindaskari,
skriðarsuðu teygði digran nið.
Hljómar blendust hundrað radda fari,
há var tign í samanstilltum klið.
Vísur kveðnar við Kristínu
dóttur höfundar.
Komdu hérna, krílið mitt,
komdu litla morið.
Enn er liðið ekki þitt
æsku blíða vorið.
Kristin litla, komdu liér
með kalda fingur þína.
Ég skal bráðum bjóða þér
báða lófa mína.
Eitthvað tvennt á hné ég hef,
heitir annað Stina,
hún er að láta lítið bréf
i litlu nösina sína.
Fljúga hvítu fiðrildin
fyrir utan glugga,
þarna siglir einhver inn
ofurlítil dugga.
Fuglinn segir bí, bí, bí,
bí, bí, segir Stína;
kvöldúlfur er kominn í
kerlinguna mína.
Á siglingu til íslands.
Hörðum spenntur hafinu á
hafs og vinda pínum,
er ég i anda lieima hjá
hjarta-parti mínum.