Dvöl - 01.07.1940, Page 68

226
DVÖL
þaðan. Þó getur það ekki talizt
veruleg blöndun, því álitið er, að
norskir hestar hafi verið fluttir frá
Noregi „vestur um haf“, eftir að
Norðmenn fóru að taka sér þar
bólfestu. Ólíklegt er, að þessi
blöndun hafi valdið nokkrum
verulegum breytingum á stofnin-
um hér.
Það verður varla rengt, að ís-
lenzki hesturinn er ættaður aust-
an úr Asíu, afkomandi Mongóla-
hestsins, þó langt sé fram komið,
og því frændi Arabans. Ólíku er þó
saman að jafna, ræktuninni á
Arabanum og íslendingnum. Því
er ekki að furða, þótt fjarlægðin
milli frændanna sé mikil; en
hversu mikil sem hún er orðin, er
þó engin ástæða til að efast um,
að enn megi rækta íslendinginn
svo, að hann verði enginn ættleri.
Erfið voru búferlin fyrir Norð-
mennina, sem fluttust hingað sem
landnemar. Yfir sjálfan útsæinn
urðu þeir að flytjast á opnum skip-
um, með fjölskyldur, búshluti og
kvikfé. Óhægðin á flutningunum
er því full trygging þess, að ekki
hafi verið flutt nema gott búfé
hingað, og því hafi hrossastofn-
inn, sem landnemarnir byrjuðu
með, verið ágætur, eftir því sem
þá gerðist í Noregi. Landnáma er
fáorð um þetta. Þó er þar ein frá-
sögn mjög merkileg:
„Þórir dúfunef var leysingi
Öxna-Þóris; hann kom skipi sínu
í Gönguskarðsárós. Þá var byggt
hérað allt fyrir vestan. Hann fór
norður yfir Jökulsá að Landbroti,
og nam land milli Glóðafeykis og
Djúpár, og bjó á Flugumýri. í þann
tíma kom út skip í Kolbeinsár-
ósi, hlaðið kvikfé, en þeim hvarf í
Brimnesskógum unghryssi eitt;
en Þórir dúfunef keypti vonina,
og fann síðan. Það var allra hrossa
skjótast, og kölluð Fluga. Örn hét
maður; hann fór landshorna í
millum og var fjölkunnugur. Hann
sat fyrir Þóri í Hvinverjadal, er
hann skyldi fara suður um Kjöl,
og veðjaði við Þóri hvors þeirra
hross mundi skjótara, því að hann
hafði allgóðan hest, og lagði hvor
þeirra við hundrað silfurs. Þeir
riðu báðir suður um Kjöl, þar til
er þeir komu á skeið það, er síðan
var kallað Dúfunefsskeið; en eigi
varð minni skj ótleiksmunur
hrossa en Þórir kom á móti Erni
á miðju skeiði. Örn undi svo illa
við félát sitt, að hann vildi eigi
lifa og fór upp undir fjallið, er
nú heitir Arnarfell, og týndi sér
þar sjálfur, en Fluga stóð þar eftir,
því að hún var mjög móð. En er
Þórir fór af þingi, fann hann hest
föxóttan og grán hjá Flugu, við
þeim hafði hún fengiö. Undan
þeim var alinn Eiðfaxi, er utan
var færður, og varð sjö manna
bani, við Mjörs, á einum degi, og
lézt hann þar sjálfur. Fluga týnd-
ist í feni á Flugumýri".
Sýnir frásögn þessi, að á land-
námsöld voru hér til veðreiðar,
þar sem ekki var litlu vogað, en
þegar það er vitað, er einnig víst,