Dvöl - 01.07.1940, Síða 71

D VÖL
229
og svo elskir hvor að öðrum, að
hvor rann eftir öðrum.“ Grettis-
saga segir frá brúnni hryssu á
Bakka í Borgarfirði. Hét hún Söð-
ulkolla, og „var allra hrossa skjót-
ust.“
Þá segja sögurnar frá hestum,
sem voru fluttir til Noregs, og að
þeir þóttu þar ágætir. Skal þar
fyrstan nefna Eiðfaxa, undan
Flugu Þóris dúfunefs, sem fyrr er
getið. Fer ekki hjá því, að hann
hefði þótt mjög ágætur, í hvoru
landinu, sem hann var reyndur til
þrautar. — Sneglu-Halla þáttur
segir frá, að Þjóðólfur skáld flutti
utan hest mikinn og góðan, sem
hann vildi gefa Haraldi konungi
Sigurðssyni. Segir þátturinn, að
ekki stæði á vænleik hestsins, að
konungur þægi gjöfina.
Sturla Sighvatsson sendi utan
hest, vini sínum Gaut á Mel. Var
það margra manna mál, að hann
væri hesta beztur í Noregi. — Árni
óreiða sendi Hákoni konungi hest,
er hann kallaði hesta beztan á
íslandi. Honum var att á hesta-
þingi við hest Gauts á Mel, og
hafði hestur Hákonar betur, með
atbeina Arons Hjörleifssonar. Þá
er sagt um heilagan Jón biskup
Ögmundsson, að honum þóttu „góð
hrossin, meðan hann var hér í
heimi.“ Er góðu málefni mikil
stoð í slíkum manni, sem ætíð
vildi hið bezta.
Þau dæmi, sem þegar hafa ver-
ið nefnd, sýna ótvírætt, að hér
voru til góðir kynstofnar, og að
TIL KAUPENDANNA.
Hver árgangur Dvalar kostar 6
krónur. Þeir kaupendur tímaritsins,
sem ekki hafa ennþá borgað yfir-
standandi árgang, eru minntir á
það, að árgjaldið er fallið í gjald-
daga fyrir löngu síðan. Aðstand-
endur Dvalar vonast eftir því, að
þeir geri skil hið fyrsta. Þeim, sem
kunna að eiga vangreitt, þegar
fjórða heftið kemur út, verða send-
ar póstkröfur.
Sérstaklega skal á það bent, að
þeim kaupendum, sem ekki ná til
útsölumanna Dvalar eða afgreiðslu
hennar í Reykjavík, er handhœgt
að greiða áskriftargjaldið á nœstu
póststöð og senda það í póstávísun.
DVÖL,
Lindargötu 1D. Reykjavík.
Fyrsta staup: Maðurinn drekkur vínið.
Annað staup: Vinið drekkur vínið.
Þriðja staup: Vínið drekkur manninn.
— Japanskt. —
Betra er ósagt en í ótima mælt.
— Arabiskt. —
Kímnin á að vera salt samræðunnar, en
ekki höfuðréttur.
hrossræktin hefir staðið með mikl-
um blóma á söguöldinni. Fram að
kristnitöku studdi það og kynbæt-
urnar, að bændur slátruðu hross-
um í bú sín. Við það fjarlægðist
rýrðin, og úrvalið því miklu ör-
uggara en ella. Þá hefir það stutt
framför hrossastofnsins, að koma
hér að óurðu landi, og því ágæt-
um landkostum.