Dvöl - 01.07.1940, Síða 72

230
D VÖL
JÞað viir íiiiiiiiiriiiii
£ftir .1 hiik'm Hilton
Þau voru ákaflega samvalin,
Stephen Beaumont og Catherine
Silver; eiginlega enginn sjáan-
legur munur. En það var samt
munur, þrátt fyrir það.
Eins og þið vitið, þá var Stephen
af ágætum ættum og hann hafði
fengið dýra menntun. Hann var
dálítið listhneigður, en samkomu-
lagið við íoreldrana var ef til vill
ekki upp á það bezta. Tuttugu og
tveggja ára gamall var hann
seztur að sem listmálari í Chel-
sea og giftur stúlkunni, sem hafði
setið fyrir hjá honum. Það var
Catherine Silvex, og hún var sú
yndislegasta stúlka, sem ég hefi
augum litið.
Stephen hafði komizt í ónáð hjá
fólki sínu vegna giftingarinnar og
það var því ekki um fjárstyrk að
ræða úr þeirri átt. Catherine sat
fyrir hjá þekktum málurum og
mér er víst óhætt að segja, að það
voru hennar tekjur, sem héldu í
þeim lífinu. En þau voru ham-
ingjusöm bæði tvö og tóku lífinu
létt, og þau voru náttúrlega bara
að bíða eftir því, að hann yrði
frægur.
Og svo kom stríðið. En Stephen
hafði enga löngun til þess að fara
til vígvallanna. Hann gat heldur
ekki hugsað til þess að skilja við
Catherine. Honum tókst að smokra
sér inn á herstjórnarskrifstofu —
með aðstoð eins áhrifamanns — og
hann vann þar um tíma. En árið
1916 var gengið óvenjulega hart
eftir mönnum í herinn og hvernig
sem á því stóð, þá dugði nú hans
verndarvættur ekki lengur. Hann
barðist í orustunum við Somme og
hann fékk sprengjubrot beint í
andlitið.
Hann var á sjúkrahúsi í marga
mánuði, og þegar hann leit í spegil
í fyrsta sinn, varð hann næstum
vitstola. Mér er nær að halda, að
hann hafi reynt að stytta sér ald-
ur. Það, sem olli honum mestra
áhyggja eftir þetta, var hvort
Catherine mundi geta litið hann
augum eins og hann var. En hvað
haldið þið að Catherine hafi gert,
þegar hún sá hann? Hún breiddi
út faðminn á móti honum og
kyssti hann.
Það var ekki annað sjáanlegt en
að líf þeirra mundi aftur falla í
hinn hamingjuríka farveg fyrri
tíðar. Þau sneru aftur til vinnu-
stofunnar í Chelsea og fjölskylda
Stephens sá aumur á honum og
gerðist nú aftur örlát á fé. Hún
vingaðist jafnvel við Catherine —
og hvernig var líka annað hægt
eins og Catherine var.
Til allrar hamingju höfðu augu
Stephens ekki skemmst og það
virtist því eðlilegast, að hann héldi
áfram að mála. Við vonuðum það