Valsblaðið - 01.05.2001, Blaðsíða 9

Guðni hafði treyjuskipti við enska landsliðsmanninn Andy Cole eftir að Bolton lagði
Manchester United að velli á Old Trafford á dögunum. Og Guðni gaf Bergi syni sínum
treyjuna.
gegn Ipswich og lagði síðan upp sigur-
markið í leiknum. Og var vitanlega kos-
inn besti leikmaðurinn, eins og oft áður.
Það liggur í augum uppi að Guðni var
(og er enn) feikilega skemmtilegur sam-
herji, orðheppinn og stríðinn - bæði inn-
an vallar sem utan. En engu að síður var
eldmóður sigurvegarans alltaf til staðar,
krafturinn sem þeir einir hafa sem ná á
toppinn. Guðni er gott dæmi um íþrótta-
mann sem tekur sjálfan sig ekki of hátíð-
lega, er gleðigjafi öllum stundum, hefur
þægilega nærveru - og kemst alla leið.
Sannur leiðtogi. Ian Ross, sem þjálfaði
Val á árunum 1984—1987, vissi mætavel
hvaða bjó í Guðna þótt „stráklingurinn"
léti ekki alltaf að stjóm. Einhverju sinni,
þegar Ross þótti Guðni gera eitthvað
sem var þjálfaranum ekki að skapi, sagði
enski harðjaxlinn. „Þú verður aldrei at-
vinnumaður, Guðni.“ Það var augljóst að
Ross hefði aldrei sagt þetta nema vegna
þess að Guðni hafði allt að bera til að
komast í allra fremstu röð. Eflaust hefur
„Roscoe" verið að stappa stálinu í
Guðna.
Minnstu munaði að Guðni reimaði
ekki á sig knattspymuskó af neinni al-
vöru því hann spilaði sinn fyrsta meist-
araflokksleik í handbolta 15 ára gamall.
17 ára var hann farinn að spila reglulega
og hafði tekið þá ákvörðun um að snúa
sér alfarið að handboltanum. Guðni lék
með 18 ára landsliðinu í handbolta og 16
og 18 ára landsliðinu í fótbolta en var
Páldís Björk svaf í fangi móður sinnar
innan um 70.000 manns í Cardiff þegar
Bolton tryggði sér sœti í ún’alsdeildinni
þann 20. maí 2001. Og sú stutta vaknaði
ekki þótt móðirin fagnaði með látum.
orðinn langeygður eftir tækifæri með
meistaraflokki í fótbolta.
„Það voru þó nokkur vonbrigði að
vera ekki valinn í meistaraflokkshópinn
sumarið 1983,“ segir Guðni. „Þá var ég
að verða 18 ára og Þjóðverjinn Claus
Peter þjálfari. Hann kallaði reyndar á
mig fyrir leik gegn Keflavík um miðbik
möts. Eg kom inn á í leiknum, var settur
á miðjuna en í næsta leik á eftir, gegn
Breiðabliki, var ég í byrjunarliðinu, sem
senter. Mér tókst að skora og eftir það
var ekki aftur snúið.“
Guðni spilaði nokkra leiki til viðbótar
sem framlínumaður en var síðan settur í
„sweeperinn“ þar sem hann hefur verið í
eldlínunni í tæp tuttugu ár. Andstæðingar
hans í dag eru leikmenn á borð við Dav-
id Beckham, Andy Cole, Michael Owen,
Robbie Fowler og svo mætti lengi telja.
„Eg var í ntjög sterkum hópi í hand-
boltanum og lék með Geir Sveinssyni,
Valdimar Grímssyni, Júlíusi Jónassyni,
Jakob Sigurðssyni og fleirum. Nokkrir úr
þessum sterka kjama Valsmanna enduðu
í heimsliðinu einhverjum árum síðar. Á
þessum árum taldi ég mig geta náð
lengra sem handboltamaður en fótbolta-
maður og þess vegna kitlaði handboltinn
mig rneira." Þess má til gamans geta að á
þessum árum var Guðni álitinn einn efni-
legasti handknattleiksmaður landsins. En
knattspyman hafði sigur og árangurinn
er öllum ljós.
Guðni lék um 110 leiki í efstu deild
með Val í fótbolta en með Evrópuleikj-
um, bikarleikjum og leikjum í Reykja-
víkurmótinu slaga leikimir hátt í 200.
Hann var seldur til Tottenham haustið
1988 og gerði rúmlega fjögurra ára
samning. „Það var mikið stökk að fara til
Tottenham og kannski fullmikið. Ég
þreyttist þegar leið á tímabilið, var inn og
útúr liðinu, og undi því illa að sitja á
bekknum. I raun festi ég mig aldrei í
sessi. Ég spilaði að jafnaði helming
leikja Tottenham á þessum ámm. Terry
Venables var framkvæmdastjóri og hann
lét mig spila sem hægri bakvörð en ég tel
hafsentinn henta mér betur. Engu að síð-
ur var þetta spennandi tími því liðið var í
toppbaráttunni. Og þetta var gífurlega
góð reynsla. Eftir á að hyggja hefði ég átt
að geta gert betur á þessum ámm en ég
spilaði um 100 leiki fyrir Tottenham.
Að loknum samningi mínum hjá
Tottenham ætlaði ég að fara heim en þá
var Venables sagt upp störfum. Ég var
nánast kominn upp í flugvél á leið heim
þegar Argentínumaðurinn Osvaldo Ardi-
les, sem tók við af Venables, óskaði eftir
því að ég yrði áfram hjá liðinu. Ég hafði
ætlað að ljúka lögfræðinámi á Islandi og
hugsa minn gang. Ég ákvað að slá til en
meiddist illa í baki, það kom sprunga í
einn hryggjarlið og ég taldi að atvinnu-
mannsferillinn væri jafnvel á enda. Ég
lék með Val sumarið ’94 og var heima í
rúmt ár.“
Eftir það hófst ævintýrið
með Bolton, ekki satt?
„Jú, en ég flissaði pínulítið þegar ég
frétti að Bolton sýndi mér áhuga því ég
vissi ekki á hvaða róli liðið væri eða
hreinlega hvar Bolton væri nákvæmlega.
Þetta er gamall fomfrægur klúbbur, sem
2001 Valsblaðið
7