Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 20

14
MORGHJNN
Pelhatn var einusinni túlkur eða milligöngurnaður fyrir
barn, sem dáið var fyrir mörgum árum. Móðirin talaði
að vonum um son sinn, eins og hann væri smábarn, en
G. P. sagði: »Já — en hann er ekkert barn; hann er
fullorðinn maður«. — Ennfremur má geta þess, að sum-
ir segja, að gamlir menn yngist, unz þeir eru komnir aft-
ur á léttasta skeið. —
Annars ganga. fiestar frásagnirnar í þá átt, að annar
heimur, eða sá hluti hans, sem sálirnar skvnja fyrst eftir
dauðann, sé all-líkur þessum að ýmsu leyti. Hefir það
hneykslað marga, er andarnir segjast að öllu sköpulagi og
útliti vera Jikir því, sern þeir voru hér. Mönnum hefir
sýnst, að þar sem okkar jarðneska sköpulag sé fram kom-
ið fyrir starfsemi jarðneskra náttúruafla og lagað eftir skil-
yrðunum hér, þá sé ekki líklegt, að formið haldist óbreytt,
eða lítt breytt, í öðru liíi, þegar skilyrðin sé orðin alt önn-
ur. En þar til má ýmsu svara, meðal anDars þvi, að ekki
er óhugsandi, að alt okkar jarðneska form — allur okkar
efnisheimur — sé runnið frá, eða mótað eftir, æðri fyrir-
mynd, og að þrátt fyrir alla tilbreytnina sé einingin í til-
verunni meiri að sumu leyti, en vér gerum oss í hugar-
lund. Erfitt finst og sumum að sansast á það, 'að menn
búi þar í húsum, sæki fundi, börn læri að lesa, o. s. frv.
— að lífið í öðrum heimi sé aðeins spegilmynd af þessum
heimi. En eg hygg, að þar valdi nokkru um sá óveru-
leikablær, sem hvilir yfir öðru lífi í hugum manna, og sá
misskilningur, að það sé hið ytra umhverfi og siðir og
hættir, sem ráði því, hversu innihaldsmikið lífið sé, eða
hve fullkominn heimurinn. Eg get ekki annað séð, fyrir
mitt leyti, en að full þörf væri á því í öðru lífi, að halda
áfram ýmsum störfum vorum hér og áhugamálum — ekki
erum við komnir svo langt eða orðnir svo fullkomnir í
þeim fiestir. Og þótt gera megi ráð fyrir, að eitthvert
sinn kunni fyrir oss að liggja, að komast í ástand, sem
væri fyrir utan öll jarðnesk takmörk, þá getum vér að
svo stöddu enga hugmynd um það haft. Og kenningin