Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 30

24
MOftGUNIí
slóð síðan daga postulanna lifað á eins raerkilegum timum
og vorir eru. Grætið þess, hve stórfeld framför það er fyr-
ir mannkynið, ef fengin er áreiðanleg þekking á því, hvað
dauðinn er, hvernig viðskilnaðurinn fer fram, hvað við
taki fyrst í stað hinumegin, hvernig lífinu þar sé háttað;
hvernig afieiðingar breytninnar hér koma niður á oss þar,
hvort heldur er góðrar eða vondrar breytni; hver afskifti
séu af oss höfð að ofan, meðan vér dveljumst hér o. s.
frv. Enginn yðar getur gert sér grein fyrir, hver feikna-
áhrif slík þekking, verði hún eign mannkynsins alls, muni
hafa á líf þjóðanna í náinni framtíð.
En alt þetta setur margan mann í mikinn vanda. All-
flestir tortryggja slíkar fregnir, er þeir heyra fyrst um
þær getið. Og fæstir eiga enn kost á að ganga úr skugga
um þetta sjálfir. Málið er svo stórfelt, að það hlýtur að
koma til þín og berja að dyrum samvizku þinnar fyr eða
síðar. Hvernig átt þú þá að dæma um það?
Mér finst textinn, sem eg las fyrir yður, gefa oss
nokkura bending um það, eins og yfirleitt um, hvernig
vér eigum að hafna og velja, er vandaspurningar trúmál-
anna berast að oss. Sumir svara: Um þetta eigum vér að
láta trúarjátningar kirkjunnar dæma. Vér eigum að fella
úrskurðinn eftir þeim. Komi þessar nýju kenningar lieim
við þær, þá er óhætt að aðhyllast þær, annars ekki. Og
séu þær í beinni mótsögn við eitthvert atriði trúarjátn-
inganna, þá má enginn sannur kirkjumaður aðhyllast þær.
Nýlega las eg um, að auðmenn í Vesturheimseyjum
eigi sér steinhús, sem þeir fara inn í, þegar fellibylj-
ir geisa, og timburhús, er þcir ílýja í, þegar landskjálft-
ar ganga. Sumir menn raæla eindregið með því að Ieita
sér skjóls undir þaki trúarjátninganna í andlegum land-
skjálfta-kippum vorra tíma. Ef Kriatur hefði ætlast tii
þess, þá hefði hann bygt slíkt skýli yfir lærisveina sína.
En það gerði hann ekki. Hann eftirlét oss enga trúar-
játning. Þær urðu til löngu síðar. Menn fundu ekki til
þarfarinnar á þeim, fyr en fljótið var orðið gruggugt.