Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 45

MO K&UNN
39
tíma horfði haun á ýmsar kynlegar hreyfingar á líkama
hennar; en ekkert skynsamlegt orð var sagt. Alt í einu
vaknaði hún og sagði:
»Stjórnandinn segir mér, að þér sviftið mig öllum
kraftinum. Svona er það, hvenær sem þér komið. Þér
eruð gæddur dásamlegum, óþroskuðum miðils-hæfileik, og
vitið ekkert af því. Mér þykir fyrir þessu*. Presturinn
sagði, að sér þætti það líka leiðinlegt Og hann spurði
konuna, hvort ekki væri nein önnur leið til þess að ná
sambandi. Hún benti honum á að nota borð. Hann hafði
enga hugmynd um, hvernig að því væri farið. Hún sagði
honum að setjast við borð heima, og sjá, hvað gerðist.
Hann spurði, hvort hann gæti það ekki þar, hjá henni.
Jú, en hún sagði, að það gæti staðið nokkuð á því. »Skil
eg það rétt«, sagði presturinn alveg steinhissa, að þér
eigið við það, að framliðnir menn, sem séu hér viðstadd-
ir muni hreyfa borðið með krafti, sem sé í mínum lík-
ama?«
»Já, hún sagðist eiga við það. — »0! bíðið þér augna-
blik — mér er sagt, að sonur yðar sé viðstaddur. Eg sé
hann ekki, en eg verð liam vör. Hafið þér mist son?«
Þetta var fyrsta skiftiö, sein nokkuð kom viðvikjandi
syni hans hjá þessum miðli. Proaturinn svaraði engu.
»Mér er sagt, að svo sé«, sagði Miss McCreadie.
Prestur lagði hendurnar á litið borð. Ekkert gerðist
10 mínútur. Þá fór að braka í borðinu. Alt í einu fór borðið
að flytja sig til i herberginu, eins og það væri skynsemi
gædd vera. Prestur fór að horfa allstaðar. Hann fór að leita
að einhverri vél, sem ftytti til borðið. En hann fann enga.
Miss McCreadie fór að kenna prestinum að tala við
borðið. Hann gerði það. Og nú fór ekki að standa á
skeytunum frá líupert. Presti fundust svörin ákafiega
merkileg og sannfæraudi. Eg sleppi peim hér, af pví að
sé lagður á þau strangur mælikvarði, verða þau naumast
talin sannanir, þar sem presturinn vissi sjálfur, hvaða
svör áttu að koma. En presti fanst þetta vera ný opin-