Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 52

46
MORGDNN
Eg ætla að lokum að víkju fáum orðum — til við-
bótar við það, sem eg hefi sagt á víð og dreif hér á
undan — að því, hver árangur presturinn telur hafa orðið
fyrir sjálfan hann af þessum rannsóknum hans.
»Menn munu sjá það«, segir hann, »að eg lagði
út í þessar rannsóknir með hleypidómafullum hug. Sann-
reyndirnar hai'a lamið svo vanþekking mina, að hún hefir
farið i smámola. . . . Eg hefi vandlega íhugað sérhverja
kenningu, sem komið hefir verið með til skýringar á fyr-
irbrigðunum. Eg hefi þjappað saman 4 tvö ár meiri rann-
sóknum en margir menn hafa fengist við alla sína æfi;
og yfirleitt get eg sagt, að niðurstaðan er sú sama hjá
mér eins og hjá Sir Oliver Lodge og Mr. J. Arthur Hill.
Mér hefir auðnast að fá sannanir þess, að það er rétt,
sem Stead sagði mér alt af. Við erum umkringdir af
öndum framliðinna manna, þeirra sem við unnum. Vel
má vera, að ekki verði allra fyrirbrigðanna gerð grein
með þessari einföldu sannreynd; eg efast, sannast að segja,
um það, að nokkur viti enn, hvernig andar framliðinna
manna tgeta notað menn, sem sérstökum sálarhadileikum
eru gæddir. En þó að heilt ríki órannsakaðra leyndar-
dóma sé bundið við þetta mál, þá er ókleift að komast
undan þeirri ályktun, að framliðnir menn komist í sam-
band við okkur. Þegar viðurkenning þessa hefl fengist,
þá verður ráðgátan þessi: eru þetta í raun og veru ást-
vinir okkar? Eg svara því játandi. Mér er ókleift að
rengja sannanirnar fyrir þvi, að sonur minn hali talað
við mig«.
Enn fremur farast prestinum svo orð:
»Mig langar til að taka það fram, að rannsóknirnar
hafa haft þau áhrif á minn hug, að styrkja trú mína á
Krist og kenningu Nýja testamentisins. Eg á Mr. Vango
og Miss McCreadie mikla skuld að gjalda, og þau hafa veitt
nýju ljósmagni yfir alheiminn í mínum augum. Eg skil
nú atriði í ritningunni hundruðum saman, sem eg hafði
aldrei skilið áður. Eg er »evengeliskur« prédikari fagn-