Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 60

54
MORGUNN
bandið. Að nokkuru leyti er það auðvitað af ást á okkur.
En að nokkuru leyti er það vafalaust vegna þess, að
8umir þeirra hafa þörf á því. Eg minnist svo margra
dæma þess úr eiginni reynslu, að eg þyrfti marga félags-
fundi til þess að skýra ykkur frá þeim, ef út í það œtti
að fara. Það er alveg áreiðanlegt, að ástand framliðinna
manna er mjög margvíslegt og með öllu* ólíkt því, er
þeir geta gert sér i hugarlund, sem eru alveg ókunnugir
þessu sambandsmáli. Og það virðist, fyrir reynslu, sem
fengin er í öllum löndum, ekkert síður hér en annarstaðar,
vera óyggjandi sannleikur — þó að kynlegt megi virðast
— að langbeinasti vegurinn til þess að hjálpa sumum fram-
liðnum mönnum sé sá að koma þeim um stund aftur í
samband við jarðneska. menn.
Það þarf ekki að taka það fram, að það er lofsvert
og mikilvægt að halda tilraunafundi í því skyni að fá
sannanir. Það er réttmætt, að minni hyggju, að taka
ekkert gilt við neitt samband, fyr en einhverjar sannanir
hafa komið. En það er vafalaust afar-áríðandi að líta á
framliðna sambandsmenn sem ástvini sína, og að reka
rannsóknarstarfið raeð þeim hug. Þegar sá hugur er orð-
inn rótgróinn, þá fyllast menn ekki óþolinmæði, þó að
stirt gangi stundura fyrir þeim með sannanir. Þá athuga
menn það, að frá þeirra sjónarmiði getur sannanagræðgin
gengið fram úr hófi — að þeim getur fundist, að ein-
hvern tíma eigi þeir að hafa frið fyrir henni, og að ein-
hvern tíma hafi þeir sannað sig nógu vel. Þá íhuga menn
það, að oft veldur sannanaviðleitnin þeim ekki að eins
örðugleikum, heldur beinlínis þjáning. Þá hafa menn það
hugfast, að framliðnum manni getur verið það að síuu
leyti jafn-mikilvægt að mega tala við okkur um ósannað
mál, einö okkur er það að fá eannanir. Þá missum við
aldrei sjónai1 á því, að til sambandsins milli heimanna er
vafalaust stoi'nað af óendanlega góðfúsum og vitrum verum
í því skyni, að það skuli verða til blessunar bæði okkur á
jörðinni og bræðrum okkar og systrum á landinu ókunna.