Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 63

MORGTJNN
57
Aulc þess er ekki að sjálfsögðu nein trygging þess, að
hann sé leikinn í því að búa þá mynd til, sem hann á
að framleiða. Honum geUir mistekist það. Loks á annað-
hvort stjórnandi miðilsins eða miðillinn sjálfur að sjá-
myndina, sem framleidd hefir verið með þessum hætti.
Og oft og einatt á hann ekki að eins að gera það, heldur
líka að veita viðtöku hugskeytum um það, hvað myndin
tákni — sbr. borðið, sem átti bæði að tákna nefnd og
mannsnafn — og um atvik, sem standa i sambandi við
þá mynd, sem honutn er sýnd.
Þið sjáið, að sú athöfn að koma skeytum frá öðrum
heimi með þessum hætti er ekkert einföld, heldur að
minsta kosti þríliðuð. Mistakist athöfnin hjá einhverjum
liðnum, getur alt orðið að vitleysu. Samt verðum við að
ætla, eins og eg benti á áðan, að þetta sé stundum auð-
veldasta leiðin. 0g ef það skyldi svo bætast við örðug-
leika þessarar aðferðar, eins og við örðugleika allra annara
aðferða, að margir framliðnir menn, sem að sambandi
koma, komist við það i eitthvert annarlegt ástand, ef til
vill ekki allsendis ólikt svefni, þá fer ekki að verða
undarlegt, þó að mörg sönnunin, sem til kann að vera
stofnað, fari forgörðum. Það er auðvitað varlegast að
fullyrða sem minst um ástand framliðinna manna. En
líkurnar til þess að margir þeirra séu ekki í sínu venju-
lega ástandi, þegar þeir eru að sambandinu komnir, eru
svo mildar, að óskynsamlegt virðist að taka þær ekki
til greina.
Það er vafalaust fyrir vanþekking manna, hvað óþol-
ihmóðir þeir verða stundum og hvað hætt þeim er við þvi
að láta sér fátt um finnast, þegar alt gengur ekki að ósk-
um. Og það er bein fásinna, sem vakir fyrir mörgum,
að svo framarlega sem framliðnir merm séu á annað borð
nokkuð við tilraunirnar riðnir, þá hljóti þeir æfinlega að
geta fullnægt hinum og öðrum kröfum, sem menn kunna
að finna upp á til þess að reyna í þeim þolrifin.
Enn iangar mig til að vekja sérstaka athygli á einu