Morgunn - 01.04.1920, Blaðsíða 73

MOBGUKS
67
Gr. H. hálfklær og segir: Það er nú dauðinn; honum er
aldrei vel við okkur læknana.
Draumurinn ekki lengri.
Næstu nótt á eftir veiktist maðurinn minn mikið og
hastarlega; héldu sumir á heimilinu, að draumurinn boðaði
dauða hans; en svo varð þó ekki. — Oli bróðir minn hafði
mist tvœr dætur sínar fyrri hluta þessa árs, en ein dóttir
hans lifði þá enn hraust og heilsugóð. En pessi þriðja
dóttirin dó á næsta missiri þar eftir, (Sbr. ^»Hbrotna gull-
hringinn), úr mislingum, sem þá gengu hér og víðar, og
deyddu marga, (Sbr. græna grasið og blómafjöldann).
UIII. Ú lEið til Eægisár.
Nóttina fyrir þ. 10. nóv. 1915, dreymdi mig, að eg
gengi hér út á tröppurnar. Sé eg þá tvo aðkomumenn
á hlaðinu, annan svarthærðan og dökkan yfirlitum, hinn
ljósan og bjarthærðan. Eg kannast við að hafa séð dökka,
skuggalega manninn; man þó ekki hvenær. Hann stekkur
upp tröppurnar til mín, en í sama bili er bjartleiti mað-
urinn þar kominn, þrífur til hans og segir höstuglega:
Þú helir ekkert hér’ að gera. Komdu strax. Þú veizt
við þurfum að fara að Bægisá í kvöld. — Þá vaknaði eg.
Um kvöldið þ. 10. nóv. kom hér maður frá Akur-
eyri; sagði hann, að þá um daginn hefði Valdemar læknir
Steffensen verið sóktur til Valgerðar dóttur sr. Theódórs
á Bægisá, sem lægi við dauðann. Um veikindi hennar
hafði enginn maður heyrt getið. Hún dó um kvöldið þ.
10. nóv. af heilabólgu, eftir stutta legu.
IX. Sálmaangurínn á Skagaströnd.
Nóttina fyrir 21. des. 1912 dreymdi mig, að eg væri
komin á Skagaströnd til Kristjönu systur minnar og
5*