Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 79

MOKGUSN
73
unum geti nægt þetta. í sálunum vaknar sú einfalda
spurning með innilegum krafti: hvernig er það, lifir Krist-
ur? Er hann enn að starfa? Getum vér orðið hans
varir? Eigum vér að halda áfram að lifa? Þessum
ákveðnu spurningum er ekki svarað með öðru en alveg
almennum svörum frá sjónarmiði siðfræðinnar og trúar-
innar, og hvað góður sem tilgangur þeirra er, sem með
þau svör koma, þá geta þau aldrei fullnægt mannkyninu
til lengdar.
»0g þetta á jafnvel að eins við eina sögu. En öll
ritningin er full af slíkum frásögum, sem vér skiljum ekki.
Eg ætla að minnast á eina að eins, söguna um skírn Jesú.
í henni er sagt, að himininn hafi opnast —, já, það þekk-
jum við úr svipuðum sögum í trúarbrögðum Austurlanda.
Jesús heyrði rödd — við þekkjum lika dæmi samstæð
því. Meira þarf ekki um það að tala Það er sagt, að
hann hafi séð dúfu. Dúfan kemur oft fyrir i trúarbrögð-
um Vestur-Asíu. Þá er því máli lokið! Og menn segja,
að að mestu leyti sé það gagnslaust að leita að nokkurri
reynslu í sálarlífi Jesú.
»Og þá er það þriðja: Kristindómurinn stendur mátt-
laus í lífi nútiðarmanna. Eg þarf ekki að koma með mörg
dæmi þess. Standið þar sem eg hefi staðið, og horfið þið á
flokk Bolshvíkinga, sem fer um stræti Berlínar, og spyrjið þið
sjálfa ykkur: hvað er í raun og veru í hugum þessara
manna a-f þvi, sem þeir fengu i 1 ára trúarbragðafræðslu
sinni? Menn verða að kannast við það fyrir sjálfum sér
með skelfingu, að boðun trúarbragðanna nær auðsjáanlega
alls ekki til mannssálnanna á vorum dögum. Eitthvað'
hlýtur að vera bogið einhverstaðar, Eg veit það yel, að
þaö hefir komið fyrir áður, að fjöldinn heflr ekki viljað
sinna henni; en það hefir naumast komið fyrir áður, að
boðun trúarinnar hafi náð svo skamt inn i meðvitund
8amtíðarinnar eins og einmitt nú«.