Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 34

MORGUNN
hans. Þessi innri guðskraftur er dreginn fram í gegnum hug-
ann. Þó að uppsprettan sé álitin vera alheimshugurinn eða
guðlegur sköpunarkraftur, þá er bænin eða athöfnin að biðja,
álitin vera eitthvað sem við framkvæmum sjálf. Þannig er
bænin álitin vera meðvituð athöfn hugans.
Þegar sá er trúir á „innri guð“ biður fyrir einhverjum er
aðalatriðið að staðhæfa mjög ákveðið og af sannfæringu,
ákveðið ástand þess sem beðið er fyrir. Árangur bænarinnar
veltur á sannfæringunni sem fylgir staðhæfingu bænarinnar.
Byrjendur á þessari leið álíta oft sem svo, að þeir séu með
viljakraftinum að hafa áhrif á ástand mála. Lengra komnir líta
á bænir sínar sem ákveðnar meðvitaðar hugmyndir, sem hreyfa
við ljósvakasviðinu, sem umkringir allt og alla á jörðu hér. Um
leið og hugmynd hefur nógu sterk áhrif á ljósvakasviðið eru
allar líkur á því að hún taki á sig efnislegt form og raungerist.
Samkvæmt þessu eru takmörk bænarinnar sett aðeins við
takmarkaða hæfileika biðjandans til að taka á sig innihald
bænarinnar með huganum og auðvitað hæfileika og vilja þess
sem á að njóta bænarinnar til að taka við þeirri gjöf.
Samkvæmt þessari hugmynd erum við umkringd óvirkjaðri
bænarorku sem er aðeins hægt að virkja með því að tala
meðvitað og skýrt til þessarar ómeðvituðu orku og gefa henni
þannig ákveðna stefnu eða farveg.
Þeir sem á hinn bóginn ganga út frá því að Guð sé fyrir
ofan eða handan við manninn, trúa því að bænin sé áhrifaríkust
þegar þeim tekst að víkja persónulega sjálfinu og meðvitaða
huganum til hliðar og virka þannig sem farvegur fyrir æðri öfl
sem eru handan við tilgang og eðli mannsins. Þessi Guð er oft
nefndur „hinn eilífi“ eða hinn órannsakanlegi. Fyrir þá sem
aðhyllast þessa leið er Guð alltaf með þeim eins og algóður
faðir og sem böm hans erum við skyld í eðli okkar eðli Guðs.
Engu að síður er hann alltaf undursamlega mikið æðri okkur.
Samkvæmt þessari skoðun er það ekki hvað viðkomandi setur
sjálfur í bænina sem skiptir máli, heldur hvað æðra afl, ofar
32