Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 45

MORGUNN
Fjögurra ára fór Angela í dansskóla og kennararnir þar
álitu hana hæfileikaríka og var sótt um vist í konunglega
ballettskólanum fyrir hana. Hún stóðst inntökuprófið. Móðir
hennar vonaðist til að með dansinum gæti hún yfirunnið
hlédrægni sína og eignast vini. En í þeim heimi er ekki auðvelt
að eignast vini, þar ríkir samkeppni og afbrýðisemi auk hins
mikla vinnuálags. Hins vegar var, þegar á árin leið, mikið um
gleðskap hjá hinum ungu dönsurum og tók hún ríkan þátt í
veisluhöldunum. Af öllum þeim ungu mönnum sem hún
kynntist þá var aðeins einn sem einhver alvara hefði getað
fylgt. Hann var stjórnandi hóps sem hún var í og ferðaðist
hópurinn víða um lönd, en hann var 10 árum eldri en hún.
Þegar hópurinn að loknu starfi leystist upp, þá fór hún aftur
til höfuðstöðvanna í London en hann hélt ferðunum áfram með
öðrum hópi.
Angela komst í fremstu röð dansara og dansaði með
ýmsum frægustu dönsurum heims, t.d. Nurejev í Covent
Garden. Eftir sex ára starf komu breytingatímar í lífi hennar og
hún var síþreytt og hún var að gefast upp á þessu óheilbrigða
líferni. Hún fór að fitna - en það er bannað í þessari stétt - og
þá gekk henni ekki jafnvel að fá hlutverk, þrátt fyrir færni sína.
„Þarna var ég þá tuttugu og þriggja ára og ferli mínum sem
dansara lokið.“ Henni fannst þó á vissan hátt léttir að losna og
fór að vinna á skrifstofu föður síns við útfararstofnunina. Þar
komst hún í samband við syrgjendur og kynntist afstöðu
þeirra gagnvart dauðanum. Ein fjölskylda hafði sérstaklega
áhrif á hana. Þau höfðu misst 16 ára dóttur og systur á mjög
sorglegan hátt. Angela gat engan veginn skilið hvernig þau
gátu tekið svo rólega þessu hræðilega áfalli, en þau voru viss
um að nú væri hún komin á betri stað. Trú þeirra og viðbrögð
gagnvart missi þessarar fallegu ungu stúlku sýndu henni
eitthvað sem hana langaði að vita meira um og tileinka sér.
í þessu starfi komst hún í sambandi við ýmsar kaþólskar
kirkjur og ein þeirra var í Kensington. „Ég hef ekki enn þann
43