Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 43

MORGUNN
ég að gifta mig eða gerast nunna. Þarna var maður sem skildi
samband okkar dýpri skilningi, en fyrir okkur bæði var þetta
mikil lífsreynsla. Þökk sé Guði að ég giftist hvorki honum né
öðrum!
Foreldrar Frances tóku ákvörðun hennar mjög illa. Móðir
hennar reiddist svo að hún sagðist aldrei vilja sjá hana framar
og aldrei stíga fæti sínum í kirkju. Vinir skiptust í hópa, þeirra
sem sögðust „samt þykja vænt um hana“ og þá sem ekki
treystu sér til að hafa áfram samband við hana. Þeim mun
ákveðnari varð hún í fyrirætlun sinni en segist aldrei frá
upphafi hafa efast um að hún kaus rétt.
Ég á mjög auðvelt með að laga mig að aðstæðum og var
ein af síðustu kynslóðinni, sem sagt var við :„Gieyptu allt hrátt
fyrstu tíu árin, og spurðu svo.“ „Hvað mig varðaði, þá var hér
mikil arfleifð, sem mig langaði til að vera hluti af. Sumir
siðirnir voru hryllilega gamaldags og órökrænir, en ég hafði
engar áhyggjur, af því það var leið að markinu, og ég vildi gera
allt til að ná því. Ég hafði séð hylla undir draumsýn sem ég
ætlaði að láta rætast.
I þessum tíma rákum við heimili fyrir 12 börn, sem voru
mjög illa á sig koinin. Þau voru tilfinningalega trufluð og
höfðu lélegt samband við umhverfið. Ég vann þarna hálfan
daginn og hugsaði: „Jæja, ég er ekki í Saigon að hjúkra særð-
um börnum, ég er ekki hjá barnaverndarstofnun. Ég er ekki að
vinna við neitt sem telst hetjulegt, en ef ég get nálgast eitt
þessara barna með kærleika og breytt líft þess vegna kærleik-
ans, þá er það nóg.“
„Þetta er auðvitað ekki hægt að segja foreldrum og vinum
sem óar við því sem þú ert að gera. Hér var ég ekki í Saigon,
heldur klukkutíma ferð að heiman - eins og þeim fannst -
innilokuð á ömurlegri stofnun með aumkunarverðum börnum.
En það var einmitt þar sem ég fann glampa af hinu órökræna í
trúnni á Guð, þar sem ég gerði mér ljóst, að kannski væri einskis
annars af mér vænst, en að elska eina mannveru nógu heitt.“
41