Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 61

MORGUNN
og hringja fyrir mig á sjúkrabíl eins og skot. Maðurinn minn
hefur fengið fyrir hjartað og er einn heima“.
Hann lítur á mig og spyr hvort ég hafi verið að tala við hann
og hvað hann hafi sagt. Ég segi sem satt var að hann hafi bara
sagt að hann væri slappur og ætlaði að vera heima það sem
eftir væri dags. Yfirmaður minn hringir þá í manninn minn og
spyr hvort að það sé ekki allt í lagi. Hann fær að heyra það
sama og ég. En þá gerast undrin aftur, hann heyrir í sömu
viðvörunarbjöllunni og rýkur aftur í símann og hringir á
hjartabíl og æðir fram hjá mér og út. Ég hleyp á eftir honum út
á bílastæði en það er eins og það hafi verið lokað á öll
skilningarvit. Hann sest inn í bílinn og keyrir á fullu út úr
bílastæðinu með mig lemjandi á gluggana og skilur mig eftir.
Ég varð að hlaupa aftur inn og fá samstarfskonu mína til að
keyra mig heim. Á leiðinni brutum við allar umferðarreglur
sem hægt var að brjóta.
Það skal tekið fram að maðurinn minn hafði alltaf verið við
hestaheilsu og fékk næstum aldrei neinar pestir þó svo að allir
lægju hundveikir í kringum hann. Fyrir utan það að hann
stundaði fótbolta og útiveru og var bara 29 ára.
Við áttum heima í fjölbýlishúsi á þessum tíma og hafði ég
mestar áhyggjur af því að mennirnir á sjúkrabílnum kæmust
ekki inn. Ég var þess fullviss að maðurinn rninn væri
lífshættulega veikur og að enginn tími mætti fara til spillis.
Meðan á þessu stóð hafði manninum mínum stórversnað
allt í einu. Hann hélt reyndar að hann væri að fá ælupest og
reyndi að kasta upp, en leið ekkert betur. Við bjuggum á efstu
hæð og höfðum frábært útsýni yfir alla borgina.
Þennan dag var sól og mjög fallegt veður. Hann gekk fram í
stofu og stóð þar og horfði á veðrið og fjöllin.
Heyrir hann þá og sér hvar hjartabíllinn keyrir frá Borgar-
spítalanum á fullu spýtti.
59