Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 48

MORGUNN
og henni fannst hún lifa í tveim heimum. Hún varð foringi í
sínu hverfi og þegar stríðið braust út var Hitlersæskan látin
vinna hvers kyns hjálparstörf, m.a. meðal hermanna sem
höfðu særst.
„Eg hafði haldið trúnni öll æskuárin,“ segir Renate. „Eg
bjó mér aldrei til mynd af Guði, en hann var þarna. Þegar ég
bjó í þorpinu nálægt Munchen var þar kaþólsk kirkja sem
ásamt helgistöðunum sem voru þar um allt, hélt lífi í þeim
trúarneista sem brann svo glatt í barnæsku minni. En þegar ég
varð stúdent, truflaði hann mig þessi krossfesti maður, en róin
sem hvíldi yfír búddalíkneskinu heillaði mig. Ég hafði í mörg
ár búddalíkneski í herberginu mínu. Mér var ljóst að ég
þarfnaðist Guðs sem segir við mig: „Þótt þú hlaupir frá mér og
afneitir mér, þá bíð ég eftir þér.“ Þegar til kom var það ekki
Búdda sem gerði það, heldur sá krossfesti.
Faðir minn sagði eitt sinn við messu að eitt barna sinna
hefði spurt sig mikilvægustu spurningar kristilegs lífs um
krossfestinguna: „Hvar var þá Guð? Svarið er: Guð var þar“.
„Við víglínuna lá mér við að bölva Guði, en gat það ekki. Ég
gerði mér ljóst að í angist og eyðileggingu stríðsins er Guð
hér.“
„Hið góða er ekki til án hins illa og myrkur ekki án ljóss.
Að mínu viti er það svo að ef Guð hefði ekki leyft hinu illa að
vera til, þá þekktum við það ekki og værum þess vegna eins og
brúður. Ef aðeins væri það góða þá væri ekkert val, hin eilífa
leit mannsins að ljósi og svörum er eðlislæg, en ég held að við
finnum ekki svörin hér. Ég get aðeins sagt: Þessu trúi ég. Það
heftir ekki skynsemi mína, en er handan við hana. Ég verð
ávallt að muna að skynsemin er máttug en ekki án tak-
markana.“
Renate hætti í skóla vorið 1941 og var þá 18 ára. Þá voru
loftárásir bandamanna á þýskar borgir í algleymingi og fólk
flutt í stórum stíl burt úr borgunum. Hún og jafnaldrar hennar
voru þjálfuð og send til ýmissa staða til að kenna og annast hin
46