Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 49

MORGUNN
aðfluttu börn. Renate var í Prag þegar hinn hataði landstjóri
þar, Haydrich, var myrtur og Þjóðverjar útrýmdu íbúum heils
þorps í hefndarskyni. Urn þessar mundir fór hana fyrst að
gruna að eitthvað hryllilegt væri að. Þegar hún varð fyrir því
að tékknseskur unglingur hrækti á hana þegar hann heyrði
hana tala þýsku, fann hún fyrst fyrir því að skammast sín fyrir
þjóðerni sitt og það sem þjóð hennar hafði brotið af sér. „Og
það var þá sem ég gerði mér ljóst að ekki er hægt að bera í
bætifláka fyrir slíkt nema með einhverskonar samþykki á öllu
saman. Þegar ég, 20 árum síðar, gekk í klaustrið, vissi ég að
það átti upphaf sitt þarna í Prag.“
Eftir ógnarár stríðsins, tók við hernám og herseta Rússa
1945 í Austur-Þýskalandi, þar sem hún bjó til 1948 þegar hún
komst í listaskóla í Vestur-Þýskalandi.
Það var svo á vegum kirkjunnar að hún fór til Englands
1950. Þar fór hún brátt að starfa innan kirkjunnar, og í
tengslum við það fékk hún vinnu við útskurð á helgimyndum
hjá verkstæði sem framleiddi kirkjumuni. Síðan varð Renate
kennari í listum og þýsku við stúlknaskóla og undi sér vel.
„En þá hófst það,“ segir hún, „einhver innri rödd sem
sagði: „Renate þú verður að komast að því hvort þú átt að
verða nunna.“ Ég veit ekki hvaðan þessi hugmynd kom. Það
var á tónleikum, en ég var í samtökum sem gekkst fyrir röð
tónleika. Það var yndisleg kvöldstund, og allt í einu dettur mér
í hug: „Þú verður að gerast nunna!“ Brjálað! Núna held ég að
hápunktarnir í lífi mínu hafi alltaf verið tengdir tónlist eða list
almennt. Eða einhverju stórkostlegu í náttúrunni eins og
sólarlagi eða hafinu. Það tengist ómeðvitað því sem ég kalla
Guð.“
Nokkru seinna þegar Renate las upp úr Matteusarguðspjalli
með nemendum sínum, segir hún þennan texta hafa snortið sig
mjög og verið vísbending í trúarlífí sínu, sem leiddi til þess að
hún sagði við Guð: „Jæja, Guð, ég segi já við þig“. Um leið
var eins og þungu fargi væri af henni létt. „Ég veit núna,“ segir
47