Morgunn - 01.06.1996, Síða 75

MORGUNN
hefðum orðið að ganga í gegnum, þetta væri ekki glatað þótt
það væri liðið; við hefðum gert það að veruleika. Að hafa verið
væri líka að vera, og kannski öruggasti mátinn.
Svo talaði ég um öll tækifærin til að gæða lífið tilgangi. Ég
sagði við félaga mína (sem lágu þöglir og hreyfingalausir, þótt
öðru hverju mætti heyra andvarp) að mannlegt líf hefði alltaf
tilgang hvernig sem kringumstæðurnar væru og að þessi
takmarkalausi tilgangur lífsins fæli í sér þjáningu og helstríð,
missi og dauða. Ég skoraði á vesalingana sem lágu í nið-
dimmum skálanum og hlustuðu á mig með athygli að horfast í
augu við hlutina eins og þeir væru. Þeir mættu ekki gefast upp,
heldur halda kjarki í þeirri vissu að vonleysi baráttu okkar drægi
ekki úr tilgangi hennar eða gildi. Ég sagði að á erfiðum stundum
væri alltaf einhver sem fylgdist með okkur. Þessi einhver gæti
verið vinur eða eiginkona, einhver lífs eða liðinn eða Guð - og
þessi einhver byggist ekki við því af okkur að við yllum honum
vonbrigðum. Hann vonaði að við gætum þjáðst með reisn - ekki
eins og vesalingar - að við kynnum að deyja.
Loks talaði ég um fóm okkar sem hefði alltaf tilgang. Það væri
eðli þessarar fórnar að hún virtist tilgangslaus í þeirri veröld
sem við lifðum í, heimi efnislegra afreka. En fórn okkar hefði
vissulega tilgang. Ég sagði hreint út að hinir trúuðu meðal okkar
mundu umsvifalaust skilja hvað ég ætti við. Ég sagði frá fanga
sem bað þess þegar hann var nýkominn í búðirnar að hann fengi
að gera samning við æðri máttarvöld - að þjáning hans og dauði
hlífðu persónu sem hann elskaði við kvalafullum dauðdaga. I
augum þessa manns hafði þjáning og dauði tilgang og hans
eigin þjáning og dauði var mikilvæg fórn. Hann vildi ekki deyja
í tilgangsleysi. Enginn okkar vildi það.
Markmiðið með orðum mínum var að gæða líf okkar æðri
tilgangi, þar og þá - í þessum tiltekna skála við þessar vonlausu
kringumstæður. Ég sá að mér hal'ði tekist það. Þegar kviknaði
aftur á rafmagnsperunni sá ég vesalings félaga mína haltra til
mín með tárin í augunum til að þakka mér fyrir. En ég verð að
viðurkenna það hér að alltof sjaldan hafði ég andlegt þrekt til að
ná til þjáningabræðra minna og hlýt að hafa misst af mörgum
tækifærum til þess.
73