Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 38

MORGUNN
Það var búið að rannsaka og fá jákvæðar niðurstöður á
þrjár áðurnefndar tegundir bæna, þegar farið var að rannsaka
áhrif bæna sem var beint, án milliliða til hins æðsta eða Guðs.
Það voru skörp skil á milli dulrænna krafta og þessara, enda
þótt hér væru tveir flokkar sem báðir heyrðu undir „guð fyrir
ofan“ hugmyndina. Til eru ótal dæmi og margir hafa af því
persónulega reynslu að almættið hefur svarað bæn beint eða í
gegnum óvæntar leiðir sem virtust e.t.v. lokaðar áður.
Tvær augljósar leiðir eru til að nálgast almáttugan skapara
okkar, eða guðdóminn. Fyrst mætti telja í gegnum sköpunar-
verkið, náttúruna, sem er birting hans og veitir okkur blessun
hvem einasta dag með sólskini og vætu sem dæmi, og öllu
sem grær og lífsanda dregur. Önnur leið er í gegnum andlegu
meistarana, sem eru næstir Guði af því sem við þekkjum og
líkastir okkur. Oftar en ekki eru þeir látnir. Engu að síður er
munur á að biðja til þeirra, en til frænku eða frænda, afa eða
ömmu sem látin eru, því þó að ástin tengi okkur við þau, þá
bindur hún líka. Andlegu meistararnir hafa aðeins eina
bindingu og hún er við Guð, þannig að með því að tengjast
þeim færumst við sjálf nær Guði. Þeir sem hafa náð góðri
þjálfun í þessari tegund bænar óska þess heitast að fá að þjóna
Guði og lifa fyrir hann. Margir byrjendur sem leita út fyrir
takmarkanir persónuleikans, rugla saman því dulræna og því
andlega og setja jafnvel samasemmerki þar á milli. En reyndin
er allt önnur, því að þó að við náum sambandi við annað
veruleikasvið en það efnislega, þá er ekki þar með sagt að við
höfum fundið Guð. E.t.v. höfum við fundið Önnu frænku og
hún hefur e.t.v. ekkert færst nær Guði en hún var í jarðlífinu.
Við notum ekki andlega krafta í bæn - þeir nota okkur -
þetta er vert að hafa í huga. Andlegar bænir eru að mestu
sagðar beint til almættisins. Til þess að verða sterkur í þessari
tegund bænar er nauðsynlegt að lifa lífinu á vissan hátt og af
mikilli trúfestu. Það er líf lítlillætis og hógværðar, laust við
stolt og sjálfshyggju. Þannig notar sá minna og minna bænina,
36