Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 41

MORGUNN
móðirin þurfti að sinna honum mikið, svo Frances var mikið
ein.
Hún var afar hænd að afa sínum frá barnæsku. Hann var
einn af þessum gamaldags lögfræðingum sem voru allt í senn,
sálusorgari, læknir og lögfræðingur. Hann var trúaður maður
þó að hann ekki flíkaði trú sinni og var í stjórn safnaðarins í
skosku kirkjunni. Eitt það fyrsta sem hún man eftir er að vera í
kirkju með afa sínum, að sitja við hlið hans og öðlast nánd við
þetta ómælanlega, óútskýranlega afl sem er grunnur
trúarlífsins. Hún naut þess í návist hans að meðtaka þetta, sem
hún telur hafa gætt gamla manninn þeiiri ótæmandi orku, sem
hæfileikar hans í samskiptum við fólk sýndu.
I æsku var Frances feimin og hlédræg og átti ekki marga
vini. Frá unga aldri vissi hún að hún vildi starfa við hjúkrun og
þegar bróðir hennar eitt sinn lá á spítala ákvað hún að þar vildi
hún læra. „Ég veit ekki hvers vegna mig langaði til að hjúkra -
býst við að mig hafi bara langað til að hjálpa fólki. Allar
dúkkurnar mínar voru alltaf veikar og þeim batnaði aldrei -
sem ekki mælir með hæfileikum mínum til hjúkrunar.“
Skólinn var henni plága. Frances segist ekki vera gædd
miklum námsgáfum og finnst kennsluaðferðirnar lítt til þess
fallnar að laða fram það sem í nemandanum býr. Hún hætti í
skóla 17 ára og rúmu ári síðar fór hún að læra hjúkrun. í
millitíðinni vann hún að góðgerðarstörfum í fátækrahverfi.
Hún naut sín vel þar og fann að þarna var hún í essinu sínu.
Hjúkrunarnámið fór fram á barnaspítala og þar kynntist hún
fjölmörgum og varð vel til vina. Sumir voru þar að undirbúa
sig undir að fara til Saigon og hjúkra særðum börnum. Það
langaði hana líka til að gera, að bjóða sig fram til starfa hjá
einhverri góðgerðarstofnun að námi loknu. Þetta var hluti af
ósk um að fremja hetjudáðir, ekki til að gera sjálfa sig að hetju,
heldur að feta í fótspor þeirra sem ekki létu sér allt fyrir brjósti
brenna í starfi.
Þegar Frances var um það bil hálfnuð í námi kom á
39