Morgunn - 01.06.1996, Blaðsíða 58

MORGUNN
maður, sem væri hjá mér á sjónum og passaði mig. Lítið meira
var rætt og Eggrún gengur út aftur.
Skemmst er frá því að segja, að þetta var í fyrsta og eina
skiptið, sem Eggrún kom í heimsókn. Lýsing hennar á
manninum átti nokkuð vel við einu ljósmyndina, sem til er af
afa mínum sem var á skútu, sem fórst með allri áhöfn 1920, þá
hálf þrítugur. Ekki gleymdi ég því sem Eggrún hafði sagt, en
hugsaði um það annað veifið.
Síðan er það, sem áður sagði 1968, að ég er annar vélstjóri
á Keflvíking KE 100. Var þetta í byrjun vertíðar. Átti ég út-
stímið ásamt skipstjóranum E.G. Vorum við einir uppi er
sleppa átti landfestum. Veðrið var mjög gott en frost nokkuð,
þannig að ísing var á skipinu.
Við lágum utan á öðrum bát sem einnig var ísaður. Ég fer
þar um borð, leysi landfestar og kasta yfir í minn bát.
Skipstjórinn sér að búið er að sleppa, og ég á aðeins eftir að
hoppa um borð. Fer hann inn í stýrishús og setur áfram. En
þegar ég ætla að stökkva um borð, renn ég til á ísilögðu
rekkverkinu, dett fram yfir mig og næ ég ekki landfestu á hálu
rekkverki míns báts, heldur renn ég með hendurnar á undan,
niður eftir og skellast fíngurnir niður á bátapallinn, sem var
þurr og úr timbri og þar afleiðandi svolítið stamur. Samtímis
renna fæturnir af næsta bát, og skella tréklossarnir, sem ég var
í, af afli í bátssíðuna. Þrátt fyrir það runnu fingurnir ekki út af
sléttum bátapallinum. Hékk ég nú utanborðs á fingurgómunum
einum saman, og skriður að komast á bátinn. Skipstjórinn inni
í brú, upptekinn við stjórntæki skipsins.
Hvaða hugsanir sem koma upp í huga manns á svona
augnabliki, er ekki gott að segja; svona gerist ótrúlega snöggt.
Einum metra fyrir neðan mig, þá ósyntum manninum, blasti
við ískaldur, sótsvartur og miskunnarlaus sjórinn. Fór slíkur
hrollur um mig að ég man hann ennþá. En svo gerðist „krafta-
verkið“. Ég fékk því miður ekki að fylgjast með framvindu
56