Ný saga - 01.01.1991, Síða 8

Már Jónsson
Algengt var aö spænskir konungsmenn tækju sér indíánastúlkur til þjónustu
og handargagns. Á myndinni sjást foreldrar reyna aö verja dóttur sína fyrir
einum slíkum.
Hún fullyrti að
faðir sinn væri
faðir barnsins
sem hún fæddi
og „að hún hefði
til samræðis og
saurlifnaðar
verks með föður
sínum nauðug og
í allan máta
óviljug verið. “
og ekki var þetta kallað
nauðgun á sínum tíma. Öðru
máli gegndi tveimur öldum
síðar þegar Guðrún Eiríksdóttir
staðhæfði að stjúpfaðir sinn
hefði „sig óviljuga til J^ess
skammar legorðs tekið“, en hún
„hvorki þorað né kunnað hafi
því löglega yfir lýsa, og sökum
þeirra vondra viðskipta hafi hún
af hans heimili vikið“. ’ Petta var
þó viðurkennt sem nauðgun og
sumarið 1724 var tekið mark á
orðum Halldóru Jónsdóttur.
Hún fullyrti að faðir sinn væri
faðir barnsins sem hún fæddi
og „að hún hefði til samræðis
og saurlifnaðar verks með föður
sínum nauðug og í allan máta
óviljug verið.“" Nauðganir innan
fjölskyldunnar voru því engan
vegin fátíðar. Enn algengari voru
þó nauðganir eða nauðgun-
artilraunir karla á óskyldum og
ókunnugum konum og nægir
að nefna árás Porleifs
Einarssonar, fertugs vinnumanns
á Skógarkoti í Pingvallasveit, á
Vilborgu Guðmundsdóttur,
tvítuga vinnukonu á bænum, úti
í móa sumarið 1847. Við
yfirheyrslur sagðist hann „að
sönnu hafa komið við liana
bera, helst við lífið á henni og
legið ofaná henni stundarkorn,
en ekki segist hann hafa komið
neinu reglulegu samræði fram
við hana þó jiað í fyrstunni hafi
verið ásetningur sinn.“
Sýslumaður lét færa til bókar
að svo virtist senr Þorleifur
hefði legið ofan á Vilborgu
berri, „án þess þó að snerta
genitalia hennar og við það að
hjá honum hefur skeð effusio
seminis áður en nokkur
reglulegur coitus milli þeirra
framfæri" hefði hann hætt
tiltæki sínu og sleppt Vilborgu.12
DROTTNUN
Það sem þegar hefur verið
rakið af sögum um óhóflega
kynhvöt karla staðfestir að
íslenskir karlar hegðuðu sér
nákvæmlega eins og kynbræður
þeirra í Mexíkó eða hvar sem
er í heiminum. Þeir hikuðu ekki
við að beita ofbeldi til að svala
kynhvöt sinni og gerðu það án
minnsta tillits til umhverfis og
aðstæðna, að ekki sé talað um
vilja dætra, stjúpdætra eða
annarra kvenna sem j:>eir
girntust. Þeir misnotuðu
líkamlega og félagslega
yfirburði sína til nauðgana, líkt
og keisarasonurinn siðlausi í
ævintýrinu:„Þegar liann vóx
upp var hann bæði voldugur
og drambsamur mjög og joókti
sér hvurgi fullkosta og so var
hann ósiðaður að hann tók
dætur skattkónga föðurs síns
með valdi og lá hjá þeim þrjár
nætur og lét j)ær so fara heim
með vansæmd og jsoröi enginn
í móti aö mæla fyrir riki þeirra
feðga.“” Munurinn á ævintýrinu
og raunveruleikanum var sá að
í raunveruleikanum fóru konur
ekki með sigur af hólmi í
sögulok.
Tilhneiging karla til að sýna
konum ofríki og óvirðingu fer
ekki á milli mála. Af hálfu karla
fylgir drottnun kynlífi. Þeir vilja
ráða yfir því sem þeir leggjast
á, troða sér ofan í holur sem
þeir sækjast eftir að eyðileggja,
en komast hvergi nærri því sem
þeir leita að, líkt og guð-
fræðingurinn Mary Daly segir í
upphafsorðum þessarar greinar.
Mary Wollstonecraft gerði sér
grein fyrir jiessu þegar árið