Ný saga - 01.01.1997, Síða 61

Ný saga - 01.01.1997, Síða 61
Guði til þægðar eða höfðingjum í hag? skila í síðasta lagi á Marteinsmessu (11. nóv- ember). Hinar tíundirnar þrjár mátti afhenda síðar og þá með þeim formlega hætti sem lög mæltu fyrir um: „Sá er tíund skal leysa af hendi, hann skal gjalda þar í túni fyrir karl- durum [aðaldyrum á skála] á kirkjubænum hinn fimmta dag viku er fjórar vikur eru af sumri.“15 Þá var lokið reikningsskilum við guð og þjóna hans fram að næstu misserum. Sérkenni íslenskrar tíundar Tíundin íslenska var ekki að öllu leyti í sam- ræmi við kirkjulög. Venja var að skipta tíund- arskyldum tekjum í þrennt. Fyrst kom „stóra tíund“ sem svo nefndist, en hún var greidd af ávexti jarðar eins og korni og heyfeng og einnig hvers kyns rjáaldinum. í öðru lagi voru óbein verðmæti jarðar, það er kvikfé og af- urðir þess (mjólk, ostur, ull o.s.frv.). Síðust kom sú tíund sem krafist var af iðju manna og athafnasemi eða launatekjum eins og nú væri eðlilegast að segja. Arðlausir hlutir og villt dýr voru ekki tíundarskyld.16 Hér á landi voru allar eignir taldar fram til skatts, meira að segja hvalreki, þó að ekki ætti aðra skepnu til líundar að telja en þá „er gengur undir hirðis- stafinn“.17 En þar fóru íslendingar að dæmi Norðmanna og gátu, ef svo bar undir, vísað í kristinrétt sjálfs erkibiskups, Jóns rauða, sem krafðist tíundar af hvölum, selum og „alls konar fiskatíund“.18 Annað sérkenni íslensku tíundarinnar hef- ur áður verið nefnt: Hún var, að minnsta kosti að formi til, eignaskattur. Þess vegna þurfti að meta allar jarðeignir í landinu í kjölfar líund- arlaganna, og mun dýrleiki flestra jarða hafa haldisl lítið breyttur öldum saman þótt ekki væri hann alltaf í samræmi við raunvirði þeirra.19 Engar traustar heimildir eru til um hvernig jarðir voru metnar í öndverðu. Þegar Páll Vídalín var að taka saman matsreglur við upphaf jarðabókarverksins snemma á 18. öld, miðaði hann við að dýrleikinn færi eftir fóð- urgildi jarðar og þeim verðmætum sem hlunnindi hennar gæfu af sér í meðalári. Matsverðið skyldi þannig vera ákveðið hlut- fall af afrakstri eignarinnar.2" Ef svipuðum reglum var fylgt á öldum áður, má segja að eignatíundin hafi ekki verið annað en óbeinn tekjuskattur. Hún hafði aukinheldur mikil- vægan kost. Afrakstur búsins gat verið sveiflukenndur eftir árferði og af öðrum ástæðum sem ekki voru í mannlegu valdi. En eignin var fastari stærð, og með því að miða við hana var unnt að jafna út slíkar sveiflur og tryggja það að kirkjur og prestar, biskupar og þurfamenn fengju nokkurn veginn vísan eyri í tíund ár hvert. Utfærsla tíundarinnar hér á landi var ann- ars varla nokkuð til að amast við. Heilagur Tómas frá Akvínó, einn af höfuðspekingum kirkjunnar, bað viðmælendur sína að minnast þess að mestu varðaði tilgangur tíundarinnar og sagði ekkert athugavert við það þótt hún væri sniðin eftir aðstæðum í hverju landi. Þar skyldi aðeins varast að gjalda guði ránsfeng, okurfé og aðra illa fengna hluti.21 En þetta var einmitt það sem Islendingar voru sakaðir um. Á alþingi sumarið 1281 reyndi fulltrúi kon- ungs, herra Loðinn, að fá þingheim til að samþykkja nýja lögbók en mætti harðri and- spyrnu Árna biskups Þorlákssonar og fleiri landsmanna. Þá hélt Loðinn ræðu þar sem hann sagði meðal annars: En hvað má hærra okur vera en tíundar- Mynd 3. Skálholtsstaður. 59
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116

x

Ný saga

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Ný saga
https://timarit.is/publication/806

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.