Ritmennt - 01.01.2005, Blaðsíða 106

BIRGIR ÞÓRÐARSON
RITMENNT
vegna samræmis titlanna og röð þeirra að
þau séu öll eftir sama höfund, aulc þess sem
binding höfundarins á nafni sínu í lolca-
erindi kvæðisins bendir til hins sama.
Kvæði þetta er tólf erindi, og auk þess er
viðlag sem slcotið er inn eins og í fyrirfar-
andi kvæðum.
Sú var ein tíðin,
síst þurfti að kvíða,
þá glóaði öll hlíðin í grasinu fríða.
Litars ferju læt eg enn,
um löðrið Sónar skríða,
ef vífið góða vildi og menn,
vaka um stund og hlíða.
Augunum þangað oft eg renn,
sem engan snerti kvíðinn.
- Enn glóar öll hlíðin. -
Hugarins mæðu hafna eg senn,
þótt hljóti um stund að bíða.
- Þar glóar öll hlíðin í grasinu fríða. -
Og enn segir höfundur til nafns í síðasta
erindi kvæðisins:
Hranna skjól og heilnæmt ár,
háttar röðull skýja.
Víða mætast vötnin klár,
vex upp eikin nýja.
Nett svo hérna nafnið stár,
nú er önnur tíðin.
- Þá glóaði öll hlíðin. -
Hugsa eg mér muni haga slcár,
hætta ljóð að smíða.
- Þar glóaði öll hlíðin í grasinu fríða. -
Þá eru enn í sama handriti tvær stakar
vísur, sem fyrr voru nefndar, undir yfir-
skriftinni 1. vísa og 2. vísa, án þess að höf-
undur sé tilgreindur. En þar sem þær eru
í beinu framhaldi af lcvæðabálkum Jakobs
Jónssonar og með sömu lrendi, verður því
lrér lraldið fram að Jalcob sé einnig höfundur
þeirra. Þessar tvær vísur er reyndar að finna
í fyrrnefndu safnriti Jóns Árnasonar og Ólafs
Davíðssonar, í floklcnum Man-Lánglolcur,
án þess að höfundar sé þar getið.39 Eins og
víðar lrjá Jalcobi er hér nreira lagt upp úr
rímleilcni en efnisþræði.
1. vísa
Áls ljóma, eik fróma, alin er talin og valin.
Hlíði fróð, hringa slóð, hljóðum og ljóðum,
ófróðum.
Fríða, blíða, fold þýð, ferðum vér herðum,
sem verður.
Fram í lund, fyrst um stund, Fáum og gáum
ef náum.
Lilju rós, ljúfust drós, lítum og nýtum, oss
flýtum.
Grundu orms landa, glaður að vanda, gætir
randa, gefur ljós handa.
Þess vegna látum við þuluna standa.
2. vísa
Hlés glóða, hrund rjóða, hýr ertu á brá.
Fögur og fríð, björt og blíð, ber því sómann há.
Engin fróð, auðarslóð, er sem þú að sjá.
Ljós rós, ljúfust drós, þér lifi hugurinn hjá.
Meðan til er tíð, eg trega þig ár og síð.
Bauga blómleg strind, þú ber svo fagra mynd.
Angurs frí, æ því, hæverslc hringa sól.
Hjá hæstum finndu slcjól.
Það er athygiisvert hvernig Jalcob felur
nafn sitt sem höfundar, í Aldarfregn, Þriðja
kvæði og Fjórða kvæði, en þar hefur hann
aiit annan hátt á en í Aldaglaumi, þar sem
ráðningin var mjög einföld. Það verður að
játa að fyrir ritara þessa þáttar varð það erfið
gáta að finna hvernig nafn höfundar gat fal-
ist í lolcaerindum framangreindra lcvæða og
39 íslenzkar gátur, skemtanir, vikivakar og þulur, III.
bindi, bls. 366 og bls. 373-74.
102