Vera - 01.12.2002, Blaðsíða 25

Fyrir nokkrum árum var ég leigjandi í
Reykjavík. Ég fór að hugsa til þeirra tíma
þegar Páll Pétursson gaf frá sér yfirlýsingu
um hver húsaleigan væri svona almennt á
höfuðborgarsvæðinu. Enginn kannaðist
við tölurnar sem hann nefndi, enda eru
tölur Páls fengnar úr opinberum gögnum
og á leigumarkaðnum er opinber veruleiki
annar en rauveruleikinn. Flókið? Ekki svo
voðalega.
Leigjandinn
Fyrir tíu árum var ég ungur guðfræðinemi ný-
komin á mölina og nýtti mér þá staðreynd í
auglýsingu sem ég setti í blað til þess að óska
eftir húsnæði. Ég vissi sem var að leigjendur
verða að vera afbrigðilega gallalaust fólk.
„Stálheiðarlegur, ofsatrúaður guðfræðinemi úr
sveit, barnlaus, reyklaus en ekki allslaus, fer
aldrei út, situr bara í hörðum stól og les Biblí-
una, óskar eftir nettu húsnæði á sanngjörnu
verði."
Eitthvað á þessa ieið var auglýsingin og hún
féll heldur betur í kramið hjá leigusölunum.
Fólk hringdi frá morgni til kvölds dögum sam-
an. Allir vildu fá þennan leigjanda, sem sam-
kvæmt auglýsingunni virtist fremur í ætt við
guð almáttugan en tvítuga (og sannanlega
breyska) konu.
Ég gat því gert örlitla rannsókn á hvað leigusalarn-
ir vildu og hvað þeir höfðu að bjóða áður en ég tók
kolranga ákvörðun. Margir þeirra byrjuðu samtal-
ið á að segja: „Ég legg nú meiri áherslu að fá rétta
manneskju í herbergið lieldur en að vera með
okur...“ Það sem mér þótti merkilegast var að þeir
sem sögðu þetta hóldu leiguverðinu eins háu og
mögulegt var. Flestir vildu leigja mór lítið herbergi
á 20 þúsund krónur á mánuði og fæstir virtust
gera sér grein fyrir því að ég væri manneskja sem
þyrfti að borða og þrífa mig. Kannski höfðu þeir
tekið auglýsinguna of hátíðlega og stóðu raun-
verulega í þeirri trú að ég væri meinlætamann-
eskja sem neitaði mór um slíkar nautnir.
Einn hringdi og bauð herbergi sem var ekki
með eldhúsaðstöðu og hann tók það sérstaklega
fram að ég mætti ekki vera með nein þurftafrek