Vera - 01.12.2002, Blaðsíða 39

störfum, en ekki konur.
„Við vorum sex konur sem innrituðumst þetta
árið og tvær sem mættum reglulega í tíma fyrsta vet-
urinn. Auðvitað þótti þetta asnaskapur og það var
lilegið að okkur, en það skipti bara engu máli vegna
þess að fólk hló ekki í neinni grimmd. Því var í raun
alveg sama og okkur var sama þótt það hlægi. Við
bjuggum báðar í Skerjafirði og vorum samferða í
skólann, það var yndislegt og þetta var góður hópur.
Ein kona hafði farið í gegnum guðfræði án þess
aö taka vígslu en það var Geirþrúður Hildur Bern-
höft, útskrifuð árið 1945. Eg kynntist henni seinna,
hún var merk kona, en hún gat ekki tekið sig upp og
farið út á land eins og ég gerði síðan, vegna fjöl-
skylduaðstæðna. Flestir prestar þurftu þá eins og nú
að byrja einhvers staðar úti á landi, þó að þeir væru
búsettir í Reykjavík."
Auður sótti ekki um fyrsta prestsembættið fyrr
en tíu árum eftir að hún lauk prófi. í millitíðinni ól
hún fjórar snaggaralegar dætur og starfaði með kven-
lögreglunni sem fyrr segir. Auður fann þörfina sem
var á þessum árurn fyrir skjól og aðhald fyrir konur
sem ekki höfðu ratað hinn gullna meðalveg í lífinu.
Hún sat í stjórn vistheimilisins Bjargs, en hið góða
starf sem þar var unnið átti eftir að fá mjög neikvæða
umfjöllun sem breyttist í mikið fjölmiðlafár. Enn
flögra neikvæðar sögur um Bjarg og nafn Auðar Eirar
fylgir gjarnan meö. Hver var að hennar mati ástæða
fjaðrafoksins og hvernig hefur henni gengið að sætta
sig við þessa neikvæðu umfjöllun. Er gróið um heilt?
„Takk fyrir að hjóða mér tækifæri til að taka þátt í
endurvakinni umræðunni um þetta mikla mál, en ég
aíþakka það nú samt,“ svarar Auður. „Fólk verður
bara að segja það sem það vill. Ég fyrir mitt leyti
ræði þetta mál reglulega við sjálfa mig af því að það
var svo djúp og víðfeðm lífsreynsla að ég vil engan
veginn gleyma henni. Hún var aldrei skemmtileg en
hún varö mér afar gagnleg."
svo sérlega barnaleg í útliti að fólk skellti uppúr þeg-
ar það sá mig. Drukknar konur hlógu og sögðu:
„Hvað eruð þið að gera með þetta barn hér!“ En þær
voru alltaf góðar við mig. Það var gífurlega mikil
menntun að kynnast þessum konum sem margar
hverjar höfðu gengið aðra vegu en fjöldinn. Þá sá ég
þetta sem ég hef svo oft séð síðan að konurnar á
þeim vegum voru bara allavega konur, misjafnar eins
og alls staðar annars staðar. Fæstar höfðu komist í
kast við lögin en þær áttu við einhver vandamál að
stríða sem við reyndum að aðstoða þær með.“
Auðvitað þótti þetta asnaskapur...
Þegar Auður þurfti að taka ákvörðun um háskóla-
nám velti hún um stund fyrir sér þeim möguleika að
fara í íslensku eða lögfræði, en fljótlega kom ekkert
annað en guðfræðin tii greina. Þetta var á sjötta ára-
tugnum og um allar aldir höfðu karlar sinnt prest-
Þú yrðir alltaf grátandi í jarðarförum...
Þú sóttir um fyrsta prestsembættið tíu árum eftir
að þú laukst prófi, þ.e árið 1972. En það var eitthvað
hik og stam í sambandi við vígslu þína, er það ekki?
„Það stóð einfaldlega í landslögum að konur
mættu taka vígslu. Ég vissi því að ég þyrfti að fá
söfnuð og þá yrði ekki mikið mál að fá vígslu vegna
þess að það stæði í lögum,“ segir Auður ákveðin.
„En, jú það var mikið hik og mikið stam í sambandi
við þessa byrjun mína í starfinu yfirleitt. Ég sótti um
í Kópavogi, þar sem ég bjó, og fékk bara örfá at-
kvæði. Prestsumsóknirnar á þessum tíma voru nú
heill kapítuli útaf fyrir sig í sögu kirkjunnar. Það
voru oftast margir umsækjendur um sama starf og
vikum saman gengum við á milli til þess að tala við
fólk og kynna okkur fyrir því. Þú getur ímyndað þér
tímann og peningana sem fóru í þetta kosningastarf!
Við sem gerðum þetta aftur og aftur og aftur geturn
39