Freyr - 01.10.2004, Blaðsíða 13

ur fyrir slíka umræðu. Um tíma á
þessum árum komu út tvö önnur
blöð um landbúnað, Bændablaðið
eldra og Bóndinn, sem birtu mik-
ið efni fyrir bændur. En í hvorugu
blaðinu skrifuðust bændur á. Það
gerðu þeir í Frey.
- Fannst bœndum Freyr vera
sitt blað?
Já, það held ég að sé óhætt að
segja. Utbreiðsla blaðsins var
mikil á fyrstu árum mínum í rit-
stjórastóli og fór yfír 4.000 eintök
þegar mest var. A undanfömum
ámm hefur þeim fækkað enda
hefur bændum fækkað og eðli
blaðsins breyst eins og við kom-
um að síðar.
Eg á afar góðar minningar um
samskiptin við þá sem lögðu blað-
inu til efni. Menn vom að sjálf-
sögðu ekki alltaf sammála, ekki
frekar en annars staðar í lífínu.
Nokkrir bændur vom duglegri en
aðrir að tjá sig á síðum blaðsins.
Þar kemur mér fyrstur í hug Hall-
dór Þórðarson á Laugalandi í
Nauteyrarhreppi, sem skrifaði
ágætar ádrepur. Hann átti lengi
sæti á aðalfundum Stéttarsam-
bands bænda og var það fulltrúi
hinna gömlu gilda og spymti við
breytingum. En þó hann væri
gagnrýninn var hann ákaflega
skemmtilegur (eins og sjá má í
grein sem hann skrifaði í blaðið
árið 1989 og birtist hér í styttri út-
gáfú).
Hér verð ég að skjóta inn einni
sögu. Árið 1987 gaf Stéttasam-
band bænda út fréttabréf sem hét
Hugmyndaskrá - fjölbreyttari at-
vinnumöguleikar í sveitum. Þama
vom taldar upp fjölmargar hug-
myndir að verkefnum sem bændur
gætu snúið sér að til að bregðast
við samdrætti í hefðbundnum bú-
skap. Þessi bæklingur olli tölu-
verðu fjaðrafoki og menn hengdu
hatt sinn á ýmis smáatriði svo sem
að bændur gætu boðið gestum sín-
um upp á hráskinnaleik, kveðskap
og þjóðdansa, leik á langspil og að
horfa á glímu. Þetta fór í taugam-
ar á mörgum og Halldór var einn
af þeim.
— Hvernig voru samskipti rit-
stjóra og útgefenda blaðsins?
Höfðu þeir mikil afskipti af skrif-
um þínum og ritstjórnarstefnu
blaðsins?
Þeim var þannig háttað að yfir
Frey var útgáfunefnd sem kom yf-
irleitt saman einu sinni til tvisvar
á ári, einkum til að líta yfir fjár-
hagsstöðuna og ákveða áskriftar-
verð o.fl. Hún ræddi sjaldan inni-
hald blaðsins.
- Varstu þá alveg frjáis?
Eg fann ekki að reynt væri að
hafa áhrif á mig. Vitaskuld fann
ég stundum fýrir því að einhverj-
um líkaði ekki eitthvað sem ég
hafði skrifað en þannig er það
alltaf. Það komu engir inn til mín
og sögðu mér hvemig ég ætti að
gera hlutina. Þetta jafngildir því
ekki að ég hafi búið við fúllt
frelsi heldur bara það að menn
höfðu ráðið í þetta starf mína per-
sónu með þá lífsskoðun og hug-
myndafræði sem ég tók með mér.
- Hvernig var eignarhaldi
blaðsins háttað þegar þú byrjaðir
hér?
Þá átti Búnaðarfélag íslands tvo
þriðju og Stéttarsamband bænda
þriðjung. Framan af ferli mínum
var blaðið rekið með hagnaði og
eigendumir fengu arð af því en
svo breyttist það. Yfirmaður minn
var Jónas Jónsson, meðan hann
var búnaðannálastjóri, en Hákon
Sigurgrímsson var lengi fulltrúi
Stéttarsambandsins í útgáfústjóm-
inni. Eg sinnti ýmsum verkum
fyrir þessi tvenn samtök, meðal
annars við undirbúning aðalfúnda
Stéttarsambandsins og við ýmis
útgáfumál, svo sem Handbók
bænda sem ég sá um um árabil,
lengst af ásamt Ottari Geirssyni.
Altalað á kaffistofunni
Heiður þeim heiður ber
Steingrímur Eyfjörð Einarsson
læknir var eitt sinn á ferð til Siglu-
fjarðar og kom við í Ólafsfirði.
Séra Ingólfur Þorvaldsson og
Steingrímur voru skólabræður og
góðir kunningjar. Nú stóð svo á,
er Steingrímur heimsótti prestinn,
að hann var að messa. Bar því
fundum þeirra ekki saman að
þessu sinni, því að læknirinn var
á hraðri ferð. Hann gat þó ekki á
sér setið, nema að hnippa í vin
sinn, klerkinn, og skildi eftir til
hans miða með þessum vísuorð-
um:
Ingólfur er að messa,
orðin hans margan hressa
gáfu- og guðdómleg.
Þó hefur hann til þessa
þrammað hinn breiða veg.
Friðþjófur Gunnlaugsson,
skipsstjóri, hálfbróðir séra Ing-
ólfs, segir mér, að þegar Ingólfur
sagði Jónataníu, móður þeirra,
frá kersknisvísu Steingríms, hafi
hún svarað samstundis:
Steingrímur lærði að iækna,
lagði þar hönd að frækna,
það votta þorum vér.
Meinsemdum margra eyðir,
- mest þeirra, sem hann deyðir.
Heiður þeim heiður ber.
Hvort svarvísan hefur nokkurn
tíma náð eyrum Steingríms, veit
ég ekki, en vel mætti ætla, að
sæmilega hefði honum líkað
svarið.
(Heimildarmaður:
Jón Kr. Kristjánsson,
Víðivöllum í Fnjóskadal).
7. tbl. 1985.
Freyr 7-8/2004 - 13 |