Freyr - 01.10.2004, Side 17

fínna góðan hug gagnvart land-
búnaði, að við njótum hreinleik-
ans og góðra afurða, viðhöldum
byggðinni. Þeir eru fáir sem öf-
unda bændur af kjörum þeirra.
Sumir tala að vísu um að bændur
hafi of mikinn rétt til landsins. Þar
tek ég þó eftir því að bændur líta
það yfirleitt mildum augum þegar
menn vilja ferðast um landareign-
ir þeirra. En ef þéttbýlisbúi kaupir
sér jörð er hún rammlega girt með
girðingum, skiltum og öllu til-
heyrandi. Þó man ég ekki eftir
miklum árekstrum við fólk sem
kemur úr þéttbýlinu og sest að í
sveitum, hvort sem er til fastrar
búsetu eða sumardvalar.
Breytingar á útgáfg Freys
- Þú hefur minnst á breytingar
sem urðu á útgáfu Freys.
Já, árið 1995 voru Stéttarsam-
band bænda og Búnaðarfélag Is-
lands sameinuð í Bændasamtök
íslands. Um sama leyti var ákveð-
ið að gefa út hálfsmánaðarblað og
var nafnið “Bændablaðið” keypt
af fyrri útgefendum þess og það
hefur síðan verið gefið út og því
dreift til allra bænda endurgjalds-
laust. Þetta blað hefúr virkilega
slegið í gegn og sinnir sínu hlut-
verki mjög vel.
Þetta leiddi til þess að ákveðið
var að minnka útgáfú Freys um
helming eða svo. Nú koma út tíu
hefti á ári og ríflega helmingur
þeirra er merktur ákveðnu efni, bú-
greinum eða Búnaðarþingi. Al-
mennt efni, tilkynningar, fréttir og
þess háttar var flutt yfir í Bænda-
blaðið. Þetta er náttúrlega ójafn
leikur sem ég hef líkt við það að
bændur fái heimsenda gimilega
pitsu sér að kostnaðarlausu á hálfs-
mánaðarffesti, sem er Bændablað-
ið, eða kaupi fúllu verði blóðmör
og lifrarpylsu, sem er Freyr.
Að öllu gamni slepptu þá hefúr
orðið mikil breyting á útgáfúmál-
um landbúnaðarins á síðustu tveim-
ur áratugum. Ársrit Ræktunarfélags
Norðurlands og Arbók landbúnað-
arins, sem Framleiðsluráð landbún-
aðarins gaf út, eru horfin. Búnaðar-
ritið kemur út en hefúr breytt um
hlutverk og er núna yfirlitsrit um ís-
lenskan landbúnað.
A hinn bóginn hafa aukist um-
svif búnaðarsambandanna og bú-
greinafélaganna i útgáfumálum
enda hefúr tölvutæknin auðveldað
alla útgáfú. Svo er það Netið með
alla sína möguleika á miðlun efn-
is.
Ég tel þó að tími prentmiðla sé
ekki liðinn og að mikilvægt sé að
Freyr lifi og dafni sem rit fyrir ís-
lenskan landbúnað með hvers
kyns efni sem hefúr varðveislu-
gildi. Frey hefúr alla tíð verið
mikið safnað og blaðið bundið inn
enda hefúr verið mikið lagt upp
úr að auðvelt sé að finna efni í
blaðinu með ítarlegu yfirliti yfir
efni og höfunda hvers árgangs.
Að lokum
Þó að ég sé ekki hættur enn að
vinna við Frey þá fer að styttast í
það. Mér finnst ég hafa gert hlut-
ina í réttri röð, fyrst vann ég tíu ár
á tilraunastöð, þar sem ég tók þátt
í búskap og sinnti tilraunum, svo
önnur tíu ár við kennslu, þar sem
fyrri reynsla kom að gagni, og loks
aldarfjórðung hjá Búnaðarfélaginu
og Bændasamtökunum við Frey
og fleira, en ekkert starf hefúr gert
meiri kröfur til mín. Jafnframt var
starfið mér mjög áhugavert og enn
frekar fyrir það að vinna með fólki
sem hefúr haft mikinn metnað að
skila góðu starfi. Fyrir þann góða
anda, sem ríkt hefúr þar, fæ ég
ekki fúllþakkað.
Þr. Har.
Altalað á kaffistofunni
Kýrrassatrú
Fyrir nokkrum árum ræddi
Bryndís Schram við Ragnar H.
Ragnar, skólastjóra Tónlistar-
skólans á ísafirði, í þættinum
“Maður er nefndur” í Sjónvarpinu.
Þar sagði Ragnar m.a. frá skáld-
inu K.N. og fór með vísu og tilefni
hennar eftir hann.
Ragnar hefur nú rifjað þessa
frásögn upp fyrir Frey og fylgir
hún hér á eftir:
Frá vesturíslenska skáldinu og
húmoristanum K.N. Júlíus á
Mountain N.-Dakota.
Eitt sinn sem oftar var íslensk-
ur umferðarprédikari á ferð um
Mountainbyggð og kom á bæinn
þar sem K.N. átti heima hjá Geir-
fjölskyldunni og gisti þar um nótt-
ina. Um morguninn vill hann nú
fara að lesa “eitthvað gott” yfir
heimilisfólkinu og tekur það því
vel.
Fer svo fram um hríð, en þá
tekur hann eftir því að K.N. er
ekki inni og spyr hvar hann sé,
því ekki muni honum veita af
guðsorðinu. Er honum þá sagt að
K.N. sé úti í fjósi hjá kúnum. Þeg-
ar þangað kemur er K.N. að
moka flórinn og lítur ekki upp, en
prédikarinn hefur mál sitt og þus-
ar “eitthvað gott" yfir kúnum góða
stund.
Allt í einu hætti K.N. að moka,
stingur niður skóflunni, hallar sér
fram á hana og mælir með nokkr-
um þunga:
Kýrrassa tók ég trú,
trú þeirra held ég nú.
Hún mun mig hólpinn gera,
í henni er gott að vera.
Af menntun þó monti hinir,
mannhunda- og tíkarsynir,
í flórnum fæ ég að standa
fyrir náð Heilags anda.
Svona var mér sögð sagan um
þetta atvik af fólki í Mountain og
Garðarbyggð en hún gerðist áður
en ég kynntist K.N.
10. tbl. 1987.
Freyr 7-8/2004 - 171