Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Qupperneq 78

44
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
til a5 isvala þeim. Sumarið 1895
kemst, hann til Reykjavíkur og er
þar við prentstörf. Næsta sumar
fellur honum þó enn stærra happ í
hlut, er hann ferðast um Norður-
land með D. Bruun (1896). — Og
um haustið siglir liann til Kaup-
mannahafnar.
1 Kaupmannahöfn er hann tvö
ár, og farast honum sjálfum svo
orð um þá dvöl sína: “Eg barð-
ist þar mínar 9—10 stundir á dag-
við liungrið, en það sem þá var af-
gangs dagsins, jyrir huysjónum
mínum. Fyrnefnda baráttan gekk
illa—hin síðarnefnda skár” (Bog-
vennen ág. 1912, tekið upp í grein
A.ðalsteins Sigmundssonar í Lög-
réttu 27. nóv. 1918).
Hann hafði fengið styrk nokk-
urn til að kynna sér útbúnað á
leiksviðum og hafði í því skyni að-
gang að leikhúsum þar í bænum,
og er lítill vafi á því, að hann hef-
ir fært sér það dyggilega í nvt. í
Kaupmannahöfn eru ort fyrstu
kvæðin, sem hann birtir: “Á
kóngsins nýja torgi” og “Vetur-
inn kemur,” bæði komu í blaðinu
“ísland” 1898. Og ári ð eftir
(1899) kemur fyrsta safn af
kvæðum hans “Heima og erlend-
is.” Flest þeirra kvæða eru ort í
Höfn, og með því, að þau bregða
ljósi yfir skapgerð skáldsins á
þessu tímabili, skulu þau tekin til
atliugunar, þótt skáldskapargildi
þeirra sé lítið.
Fyrstu kvæðin eru sýnilega ort
á leið að heiman. Skáldið kveður
unnustu sína, sem situr hnípin,
því:
Til liafs burt frá vinum nú flytur oss knör;
o-g ungdómsins þrá er aö finna sem flest,
og fara sem lengst og aö reyna sem mest.
Sjóferðin hressir skapið, vekur
dáð og dug:
Lífið hafi áþekt er;
ætíö bak við hafrót sér
leynir byr og ‘blíða,
og gegnum stríð til sigurs liggur leið.—
Svo mætmn vér honum um “ kvöld-
stund við Eyrarsund. ’ ’ Hann
rifjar upp fyrir sér mörg inndæl
og unaðsrík kvöld heima á Fróni,
full af ljósbliki og fuglasöng, full
af draumum og hillingum æsk-
unnar. “Það var framtíðarvon-
anna frón,” sem liann sá í hug
sér heima. En—
Nú er æskunnar diraumalíf eytt,
nú mig alvaran kveður til starfa,
eg skal vinna á vegum hins þarfa;
nú er útsýnið alt saman breytt.
Ekki lengur nú lokkast eg af
hinum (Ijóshviku skýlborga-myndum,
ei af gyltum og gnaafandi tindum—
ei af löndu-num handan við haf.
Og þó,—Eyrarsund laðar líka til
drauma. Hann sér sýnir. Hann
sér kaupför fornmanna safnast að
Höfninni og gera liana að kaup-
angi. Hann sér Karl Gústaf fara
með Svía handan yfir isundið á
glærum ísum. Hann sér Skírdags-
bardaga er Englar skjóta á Höfn
o. s. frv. 0g nú minnist hann
svipaðra sýna heiman af Fróni:
Og ungur var eg oft í slíkum krans
af undraverum heimastöðvum á,
er sögðu mér um sögu föðurlands
og sögðu margt, sem ekki skildi eg þá.
En ef til vill fer að þeim tíma að líða,
að einnig þeirra sagnir má eg þýða.
Þetta hefir mönnum víst þótt