Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Qupperneq 93

VID SITJUM JÓLIN HEIMA
59
og lijálpa þeim til þess að reisa
bygð og bú á nýfenginni landeign.
Og þegar liann nú atliugaði ár-
angurinn af fjórtán ára starfi, á
'þessum stað, duldist lionum ekki
að faðir lians liafði viturlega valið,
þeg)ar bann tkaus búskap úti í
sveit fremur en vonleysis tilveru
í borginni, þar sem daglaunamenn
neyddust til að bítast eins og gadd-
hestar um allar atvinnusnapir.
Þegar liann fyrst sá Brennigerði,
sem faðir lians nefndi svo til minja
um brunann, voru vart tvær ekrur
svo vel hreinsaðar í grend við
liúsið, sem bygt liafði verið í þéttu
skógarbelti, að gerlegt væri að
plægja. Nú var naumast nokkur
ekra, af bundrað og sextíu, að ekki
væri bún arðbenandi á einn eða
annan veg.
Háskjóla<-idrauma,r lians ásóttu
liann árlangt eða svo, eftir að
þangað 'kom, en síðar aldrei, og
nú mundi liann ótilkvaddur hafa
valið þessa leiðina, en ekki þá, sem
leiðir til efstu lærdóknlslindanna.
Hér hafði liann eignast fjölda af
ástúðlegustu vinum, sem hann ann-
ars befði aldrei 'beyrt eða séð.
Komu sinni liingað mátti bann
þakka það, að hann lmfði eignast
ísvo elskuverða beitmey. Það var
ekki hans álit einvörðungu, beldur
allra sem til þelctu, að Sigríður á
Landi skanaði frarn úr flestum
jafnöldrum sínum í grendinni.
Þá mintist hann þess, að eitt ein-
asta mótdrægt atvik liafði gert
bonum lífið leitt um stund, í öll
þessi ár, og þa'ð var einmitt í
sambandi við beitm e y h a n s.
Sveinn á Landi og Anna lcona bans
höfðu auðsýnt foreldrum lians vin-
fengi, leiðbeint þeim og bjálpað,
fná því fyrsta. Yinskapur tókst
því með þeim og bélzt óslitinn í
átta ár, en þá kom sá kvittur upp,
að Lands-hjónin væru “fríþenkj-
arar” ef ekki blátt áfram “tJnít-
arar,” og' sönnunin var deginum
ljósari þegar Sigga var send til
fermingar suður til Gimli. Af
öllum taugum föður bans voru trú-
artaugarnar viðkvæmastar. Af-
leiðingin var sú, að blátt bann
var lagt á öll mök við fólkið á
Landi. Og eflaust átti þetta drjúg-
an þátt í uppþotinu í dag, þar sem
bann bafði tilkynt föður sínum að
Sigríður á Landi væri festarmey
sín. Sekt lians var tvöföld,—bann
hafði gengiið í herinn og hann
bafði belgað sér forboðna eplið.
Þegar liér var komið liugleið-
ingum bans var bann kominn beim
undir bæjarbúsin á Landi og aðal
erindið þangað var auðvitað að
kveðja unnustuna. Honum var
ekki tamt að kvíða því, ;sem að
böndum kynni að bera, og því
síður var honum tamt að sýna á
svip sínum bvað 1 buga bans bjó.
Nú var þó eins og brollur færi um
taugar lians, þegar bann liugsaði
til að kveðja Siggu. Hann fékk
snert af þessum brolli þegar bann
kvaddi móður sína, en átakan-
■legri yrði þó sú tilfinning nú. Hon-
mn var gagn að bafa gát á sér og
halda þétt um taumana.
Iia.nn var svo sokkinn niður í
hug'sanir sínar, að hann var nærpi
genginn frambjá Lands-búsinu.
En bjónin voru úti og fyrir fram-
an búsið og- kallaði þá Sveinn til
hans:
“Hvaða ógna asi er á þér, Hann-