Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Qupperneq 99

VIÐ SITJUM JÓUIN HEIMA
65
Liorrænn yíkingnr endurreistur, full
sex fet á liæð, skol-jarpur á liár,
augun dökkblá og livöss, og svip-
urinn stillilegur, þó þar byggi eitt-
lxvað er sýndi að þessi ungi mað-
ur mundi halda sínu fyrir liverj-
um sem til kæmi.
“Eg kom hingað til að hlusta
og heyra, en ek'ki til að tala,”
sagði Hannes og brýndi raustina.
“En úr þvíheiðraður fundarstjóri
hefir leytft mér að segja nokkur
orð, þá tek eg því með þökkum. . . .
Eg stend hér ekki npp í þeim til-
gangi að skattyrðast við nokkurn
mann, eða flytja ávítanaræðu,
heldur til þess að vekja athygli á
málsatriðmn, sem ekki hafa verið
tekin til greina á þessum fundi.
Ef eg skil rétt, þá er “friður á
jörðu og velþóknan meðal mann-
anna” mergur málsins, sem hér
hefir verið flutt í kvöld. Betra,
göfugra málefni getur maður ekki
hugsað sér. Sé friðar-mál flutt ó-
mengað af óskyldum efnnm, þá
kemst þar enginn ágreiningur að,
því allir vilja frið hafa og óska
eftir honum í allri einlægni. En
það er misskilningur, og liann
háskalegur friðarmálefninu sjálfu,
að eyða tíma og kröftum til að
prédika um frið á jörðu, á meðan
lielmingur lieims er að brenna í al-
eyðandi ófriðareldi. Á þessu
augnabliki er ekki um nema eitt
einasta kappsmál að ræða, en það
er að slökkva þann óskapa eld. Að
dreifa hugum manna á meðan svo
stendur, er sama sem að auka eld-
inn, því dreifingin tefur æ meir
og meir 'fyrir stríðslokum. Aftur
á móti, að sameina hugi mamia
um eina kappsmálið,—að slökkva
eldinn, er að flýta fyrir komu
þeirrar óskastundar allra þjóða,
að friður komi í stað stríðs.
Ef eldur kemur app í bónda-
býli úti í sveit, hvað verður bónd-
anum fyrst fyrir? Kallar hann
fólk sitt máske saman á fund til
að skeggræða um orsakir eldsins
og hvernig lientast sé að byggja
næst? Eða skorar hann á það að
ganga fram hraustlega, slöldcva
eldinn og bjarga fémæti? Eg trúi
ebki að tvískift sé skoðun á því,
hvað bóndanum yrði fyrst fyrir
að gera, undir þeim kringumstæð-
um.
En þannig er nú ástatt hér. Þó
ekki sjáum við eldinn, þá er okfkar
kanadíska hús nú að brenna. Krefst
þá ekki sómatilfinning olckar þess,
vinir og meðborgarar, að við ljá-
um okkar lið til þess að slökkva
eldinn?”
# # #
Haustið var að ganga í garð,
ágústmánuður vikinn úr sessi, og
s'eptember tekinn við dagráðum.
Fylkingdn, er Hannes tilheyrði,
var nú búin að dvelja nær mánuði
í herbúðaþyrpingu Canadamanna,
binni miklu, fram við Dofra-sund.
Oft liafði hann séð strendur
Frakklands laustanmegin sunds-
ins, en ekki stígið fæti á franska
jörð, þó óðum nálgaðist nú sá tími,
að lionum hlotnaðist sá heiður.
Honum leið vel og liafði liðið
vel frá upphafi. Þarna voru í
þyrpingu margar þúsundir vaskra
drengja, flestir kátir og fjörmikl-
ir, er ekkert létu fyrir brjósti
brenna, og tilbreytingin var enda-
laus. Jafnharðan og' einn flokk-
ur fór “yfirum,” kom annar að