Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1950, Blaðsíða 92

74
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
nefna það. Enda er svo sagt, að eftir
hann liggi milli 50 og 100 lög, sem
reyndar sýnist helst til óákveðin tala,
þar sem aðeins tæp 40 hafa verið gef-
in út. Á síðari árum mun hann hafa
gjört nokkrar tilraunir við orkestra-
lög. Man eg eftir a.m.k. einum streng-
leik fyrir fjögur hljóðfæri, sem lét
mjög vel í eyrum. Yfirleitt má segja
um lög Jóns, að þau lýsi hreysti og
sjálfstrausti allflest, sum þó gleði og
fagnaðarkend, en færri draumblíðu,
viðkvæmni eða trega.
Þegar líða tók að árinu 1930 lét há-
tíðanefndin á íslandi boð út ganga
um kantötu-samkeppni við þúsund ára
minningarljóð Davíðs Stefánssonar, er
lilotið hafði fyrstu kvæðaverðlaun. Þó
Jón væri J^á hálf-sjötugur og ekki sem
hraustastur, gekk liann til verks og
skrifaði kantötuna á tiltölulega stutt-
um tíma, og er }:>að mikið verk. Ekki
fékk hann samt neina viðurkenningu
eða verðlaun, sem varla var við að bú-
ast, þar sem annar Vestur-Islendingur,
honum lærðari og snjallari, komst ekki
heldur nálægt verðlaununum. En við-
urkenningin kom, þó síðar væri og á
nokkuð annan hátt. Síðasta árið, sem
hann lifði, þegar ljóst var, að hann ætti
ekki langt í land, sameinuðu sig tvö
íslensk söngfélög hér í bæ, Karlakór
Islendinga og The Icelandic Choral
Society, og æfðu hátíðakantötu Jóns, og
var hún sungin í Fyrstu Lúthersku
kirkjunni hér í borginni fyrir húsfylli.
Var það íslendingum hér til ævarandi
sóma og hinu aldna tónskáldi til ósegj-
anlegrar gleði. Var heilsan þá svo að
]:>rotum komin, að styðja þurfti hann
til sætis. Þetta var um vorið 6. maí
1936, og endurtekið tveim vikum síðar.
Leið nú óðum að endadægri, því 16.
desember 1936 var hann örendur.
Bæði blöðin hér skrifuðu af samúð
og skilningi um samsönginn og luku
lofsorði á kantötuna og hin önnur tón-
verk höfundarins, sem þar voru flutt.
Skrifaði E. P. Jónsson í blað sitt, “Lög-
berg”, en Ragnar H. Ragnar, hinn
alkunni kennari og tónfræðingur, í
Heimskringlu. Er því miður ekki rúm
til að endurtaka neitt af því hér.
3. Haraldur Sigurgeirsson var fædd-
ur á Grund í Eyjafirði 20. jan. 1871.
Foreldrar hans voru séra Sigurgeir
Jakobsson, prestur þar, og kona
hans Ingibjörg
Jónsdóttir. Að
föður h a n s
látnum flutt-
ist hann með
móður sinni
og systkinum
hingað vestur
árið 1888 og
settust þau að
í Mikley í
Winnipegvatni. Ó1 hann J^ar aldur sinn
uns hann létst, þann 28. sept. 1911. —
Haraldur kvað hafa verið fjölhæfur til
munns og handa og mjög listhneigður;
lærði tungumál auðveldlega, fékst tölu-
vert við smásagna og ljóðagjörð og gaf
út lítið kvæðakver. Lék óvenju vel á
stofuorgel, að mestu sjálflærður, og
bjó til nokkur sönglög. Kvað allstór
syrpa af söngvum hans vera til í fórum
frændfólks hans, sem eg hefi Jjví mið-
ur ekki átt kost á að sjá. Hann mun
hafa fengið bréflega kenslu í tónfræði
og einhverja aðra tilsögn að auk. Eitt
lag var prentað og hét “Frelsissöngur”.
Var bæði kvæðið og lagið eftir Harald.